Samotność

Zmęczona społecznie, to na pewno. Ale poza tym raczej miło.

Zasypiam na siedząco. Przecież młoda godzina, po co iść spać... Zmęczenie zabija moje wszelkie emocje.

Osoby wrażliwe traktowane są jako słabsze i gorsze w dzisiejszym świecie. Mało kto to docenia czy traktuje jako zaletę. Ja od dziecka jestem właśnie przez to samotna, mimo że kiedyś to mi aż tak nie przeszkadzało (a może tego nie pamiętam?). Jestem najbardziej wrażliwa jeśli chodzi o zwierzęta. Na drugim miejscu jest natura, potem dopiero ludzie. Toteż miałam zawsze przez to problem. Kocham zwierzęta = jestem nienormalna. Absurdalne, ale jednak prawdziwe. Jeszcze niedawno się z tego śmiałam, ale widząc stosunek ludzi do osób wrażliwych... nie jest mi do śmiechu.

Może nie film i może aż tak bardzo nie pasuje, ale jakoś pierwsze moje skojarzenie: http://www.veoh.com/watch/v12191085aXn5s49g?h1=She+and+Her+Cat+[PL+Subs]

Poza tym raczej nie mogę nic skojarzyć. W większości filmy które oglądam to puste komedie romantyczne, a tych nie biorę pod uwagę. Kojarzy mi się co prawda jeden film, ale oczywiście nie pamiętam tytułu...

Niby tak. Może właśnie przez te szalone nastolatki zaczęłam wątpić w miłość internetową. Ale tak jak piszesz, spotkanie musi się odbyć. Mnie chodziło o czysto internetową miłość. O zakochanie się w literkach, zdjęciach, głosie. Niby w to wierzę, ale jednak coś mi mówi, że może to być jedynie iluzją. Sama przecież żyję w takim związku i wiem coś o tym, nie mogę jednak za wiele powiedzieć o braku realności, bo ze swoim chłopakiem szybko się spotkałam.

Od 4 lat jestem uzależniona od komputera. Przynajmniej tak mi się wydaje. Ostatnio aż takiego związku z nim nie czuję, ale na początku, jak zaczęłam grać, wyzbyłam się totalnie realnego życia. Grałam po 16 godzin dziennie, rekord to 40. Wstawałam o 15, rekord to 21. Straciłam przez to wiele znajomości i przyjaźń. Poznałam wtedy mojego chłopaka, więc nie jest to okres całkiem stracony, ale jednak przesadziłam i to bardzo z tym siedzeniem. Poza tym chyba od niczego innego nie jestem uzależniona i nie byłam.

Nie wiem czy temat potrzebny, ale trochę mnie on ciekawi.
Ostatnio zauważyłam, że ogrom ludzi kieruje się gustem muzycznym przy szukaniu partnera. Szczególnie można to zauważyć na Kwejku, a w poczekalni to już w ogóle się roi od poszukiwania chłopaka/dziewczyny słuchających konkretnego gatunku. Czy to naprawdę jest takie ważne? Czy chodzi tylko o wspólne zainteresowania? Czy w swoim życiu kierowaliście się kiedyś takim aspektem jakim jest muzyka?

Płakanie nie każdemu pomaga. Jeśli nie chcesz uzależniać się od smutku to lepiej włącz sobie pozytywną muzykę i porób coś co sprawia Ci radość. Chyba, że wypłakanie w Twoim przypadku działa, u mnie nie.

Ja się czuję trochę lepiej niż zazwyczaj, choć to bardziej neutralne samopoczucie.

Właśnie napisałam wczoraj w dziale "Poznam" i ku mojemu zaskoczeniu kilka osób odpisało ;) Mam nadzieję, że coś z tego wyjdzie. Ale marudzić i tak będę, bo taka moja nieszczęsna natura. Nawet jak jest dobrze to czegoś się muszę czepiać.

Z innych powodów do marudzenia to jestem głodna, ale nie chce mi się nic zrobić... Tyle roboty...

Ja raczej sama tego obcego sobie tworzę, bo przestawiam znów tryb życia przez te wakacje na nocny... Toteż np. teraz wstałam niedawno. Już zapomniałam jakie to niekorzystne.

Potrzebuję zwykłego wygadania się. Zrozumienia. Poświęcenia mi czasu i uwagi. Pamiętniki męczą, na blogi nikt nie wchodzi, na forach też zbyt wiele odpowiedzi nie ma... Mam dość monologów... Tyle pierdół już we mnie siedzi, że ich nie mogę znieść. Nie dzieje się u mnie nic bardzo złego. Czasem coś nie wyjdzie, a czasem wręcz przeciwnie. Nie mam się jednak z kim dzielić nawet tą radością. Nie mam z kim porozmawiać przyjaźnie, aby nikt nikogo nie uważał za gorszego tylko dlatego, że ma inne zdanie. Chciałabym tak bardzo móc się po ludzku wygadać... Tłumię w sobie tyle emocji, że psychika wariuje.