Samotność

No ja będę:) Dopisujcie się...

Faktycznie - przepraszam. O adminie - usuń ten wątek, proszę:)

Jak sądzicie, co mogłoby spowodować, byście nie czuli się samotni? Czy jest to np. wypad z przyjaciółmi do pubu, wieczór spędzony w towarzystwie ukochanego/ukochanej, czy może rodzinny wypad za miasto..? Możecie zasugerować inne sposoby zabijania tego uczucia.

Bello - dużo SZCZĘŚCIA! Reszta sama się ułoży:)

A ja siedzę przed kompem (jak większość z nas) i dupsko mnie już boli. Ale tak ciężko poderwać tę dupcię z łóżeczka:)

A ja zawsze wierzę, że znajdę. Taka już ze mnie romantyczka:)

Selcia, życzę powodzenia. Panowie, odezwijcie się - gdziekolwiek jesteście! Odwagi!

- a co Ty taki zgaszony, dziewczyna Cię rzuciła? - wypaliła Kaśka
- zapraszam na parkiet, te emocje muszą się gdzieś ulotnić - zaproponowała Wiki
- tylko rączki przy sobie! - dodała z uśmiechem

Święte słowa...

- trójkącik? człowieku, nie mówiłem Ci...
- nie gadaj! Jesteś prawiczkiem? - parsknął piwem prosto w Xawerego
- znając temperament Iwonki, sądziliśmy, że ostro dajecie czadu - kontynuował już lekko podchmielony Szymon
Dym był nie do wytrzymania i kiedy obaj poczęli podnosić się z krzeseł...

- właśnie z nią rozmawiałam. Ach, nie mówiła Ci... Xawery, Iwonka to moja miłość z podstawówki, nie mogłyśmy dłużej się opierać tej miłości. Kiedyś zrozumiesz...

Poczułam się, jakbym kogoś zdradziła:( A ja potraktowałam to tylko jako luźną rozmowę. Mam nadzieję, że będę tak kochała swojego mężczyznę, że na innego nawet nie spojrzę:)

Witamy, witamy i do pisania opowiadania zapraszamy:)

A jeszcze odpowiedź na pytanie MałejMi: Nie wiem, czy potrafiłabym się nie przyznać, ale też nigdy nie byłam w takiej sytuacji. Jestem natomiast pewna, że takie wyznanie gwarantowałoby mi rozpad związku. Więc pytanie powinno być raczej kierowane do tych, którzy są obecnie z kimś związani, odpowiedzieliby sobie na pytanie, jak wiele znaczy dla nich ich partner...

Mi czasem światopogląd się zmienia, więc to co napiszę teraz, nie gwarantuje, że tak będę postrzegać świat za 1000 lat.
Wydaje mi się, że w każdym związku pojawia się niechciana rutyna (czasem po kilku, kilkunastu latach) Mniej dbamy o siebie, przyzwyczajeni, że partner i tak zna nas na wskroś. Nie staramy się za bardzo naszemu partnerowi imponować, bo już nam się tak nie chce. Partner też nie jest już dla nas tak atrakcyjny jak dawniej - w końcu co tydzień pierzemy jego gacie, zbieramy skarpetki z podłogi, widzimy jak wyrywa sobie włosy z nosa i słyszymy te nieszczęsne bąki pod kołdrą;) Do rzeczy! Będę teraz pisać z pozycji kobiety. Pojawia się On, świeżutki, pachnący z sercem na talerzu. Komplementuje, uwodzi, ujmuje. Oferuje powiem wiatru, którego na pewno brakuje w Twoim związku... Ulegasz, ot - stało się! Ale budzisz się rano i wiesz, że kochasz swojego męża. Ten jeden powiew wiatru wystarczy Ci do końca życia, ale bez męża nie wyobrażasz sobie dalszej egzystencji. Dylemat - mówić, nie mówić? Uważam, ze nie mówić. Chociaż my kobiety raczej wylewne jesteśmy i języka za zębami utrzymać nie możemy:) Ale jeśli jesteśmy pewne, że to był jeden skok w bok i więcej się nie powtórzy, to nie warto tym jednym incydentem marnować wieloletniego związku. Mąż nigdy nie zapomni kobiecie zdrady! Jak mówi przysłowie: czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal.