Samotność

ja cały rok czekam na Święta, bo nadal noszę w sobie ich obraz zapamiętany z dzieciństwa, a potem w wigilijny wieczór, gdy już wszyscy goście odjadą, czuję jakieś rozczarowanie i niedosyt.
jak byłam młodsza, było tak bajecznie... zapach ciast , choinka, prezenty, sąsiad przebrany za Mikołaja, kolędy. taka sielankowa rodzinna atmosfera.
teraz jest niby tak samo, ale wiecie ... już nie czekam na prezenty (u nas jest tak, że sami sobie wybieramy co chcemy dostać), dziadkowie mnie jedynie irytują, zresztą reszta rodziny też. Siedzę wśród tych ludzi, ale już nie czuję żadnej więzi z nimi, nawet ich zbytnio nie lubię. Nie cierpię dzielenia się opłatkiem i pustych życzeń. Wkurzają mnie bezsensowne staroświeckie tradycje kultywowane przez moją rodzinę, jak np. wpychanie tego brudnego siana pod obrus. Nie lubię kolęd,słucham chętniej Last Christmas. Nie jestem osobnikiem rodzinnym, nie jestem osobnikiem religijnym ( jestem wierząca ale moja wiara to nie rytuały, to nie tradycja, to nie banalne kolędy, jestem daleka od tej maryjno - ludowej religijności), nie widzę żadnego sensu w podtrzymywaniu polskich tradycji, nie wiem czemu miałabym to robić, nie czuję się Polakiem, nie rozumiem dlaczego personifikuje się Polskę, która jest przecież tylko organizmem państwowym, który ma służyć obywatelowi. Nie ten, to inny.
Kiedyś lubiłam leżeć wieczorem na kanapie przy choince i rozkoszować się magią świąt. Ale teraz odczuwam jedynie, że ta magia to było kłamstwo, oszustwo, chwilowe oddziaływanie na nasza uczucia, bez treści. Sztucznie wzbudzone poczucie spokoju, miłości, przynależności.
Ta słaba, ckliwa, sentymentalna część mnie to nawet lubi. Ta część mnie chce dzisiaj iść na spacer po starówce i zobaczyć choinkę :-D

a ta druga, dominująca krzyczy, że Święta to tylko chwilowy balsam łagodzący, to tylko kłamstwo które chce odwrócić moją uwagę od bezsensu egzystencji, od tej pustki :-|

i ta cyniczna część mnie wyśmiewa się z błyskotek i czerwonych czapek, z opowieści o osłach i szopkach; każe mi odrzucić to wszystko, nie oferując nic w zamian :-(

jedynie ciasta uwielbiam nadal piec :zeby:

a ja dzisiaj się wkręciłam w Personal Jesus; i Depeche Mode ostatecznie chyba zwyciężyło wersję casha, chociaż z drugiej strony ten jego głos... ;-)

ja mam nietypowy "nałóg" - zieloną herbatę :-D

ja również chętnie poznam nowych ludzi;
może być znajomość wirtualna, ale nie mam też nic przeciwko spotkaniom w realu,w końcu jest tyle fajnych miejsc do odwiedzenia a samemu jakoś niefajnie;-)
co do wymagań, to to nie jest jakiś casting, nie szukam ludzi o określonych cechach charakteru czy też zainteresowaniach, w każdym jest przecież coś fascynującego :D trzeba tylko trafić na 'pokrewną duszę' ;-)

ja najchętniej też bym nie poszła, ale nie mam siły tłumaczyć wszystkim dlaczego nie idę i wymyślać jakichś dziwnych powodów, bo przecież nie powiem że po prostu nie mam z kim :-(

więc się nie zgłosiłam gdy pytali czy ktoś nie idzie, tchórz ze mnie;
poza tym rodzice by mi tego nie darowali, i tak lubią mi wypominać, że nie mam przyjaciół, a to jest strasznie bolesne :-(

oczywiście mam plan awaryjny, poszaleję trochę więcej na nartach w ferie i wrócę z nogą w gipsie ;-)

mój dzień był tak beznadziejny, że az muszę go opisać :(
zaspałam dwie godziny,po czym wstałam z okropnym bólem głowy i przez 20 minut szukałam klucza
wpadłam w biegu zza rogu na jakoś babkę, która tak się na mnie darła że aż musiałam słuchawki zdjąć i zapytać czy nic jej się nie stało, oczywiście nie.
przepytywano mnie przez pól lekcji na macie; potem totalnie zawaliłam inny sprawdzian bo jakoś nie miałam siły myśleć.
potem się okazało że muszę do jutra zdecydować czy ide na studniówkę i czy biorę kogoś z poza szkoły ( nie śmiejcie się, to jest bardzo poważny problem ;-)

starzy mnie zabiją jak nie pójdę, a jak pójdę sama to się skompromituję więc to trochę sytuacja bez wyjścia)
a i jeszcze przez dwie godziny słuchałam jak źle napisaliśmy próbne matury i jaki wstyd szkole przynosimy, co mnie zbytnio nie obchodzi, ale ciężko przez tyle czasu siedzieć i udawać skruchę
ehm i nawet obiad był dziś niedobry :jezyk2:

kurde, czy to fair że przez cały dzień nie spotkało mnie nic przyjemnego ? :-(

mi wszyscy mówią, że powinnam iść na ekonomię, ale ja bym się tam chyba zanudziła :-D

zawsze chciałam iść na prawo i jakoś nie mogę sobie wyobrazić studiowania czegoś innego, ewentualnie może politologia albo historia ..... ale co ja bym po tym robiła? ;-)

chociaż prawników teraz też się namnożyło

historię, wos, matematykę, angielski
na prawo się wybieram, tylko jeszcze nie wiem czy celem jest uw czy uj ( jak się zdecyduję na uw to bez wosu)
ale muszę albo wziąć się w końcu do roboty albo poszukać jakiegoś kierunku awaryjnego :-D

a ty?

hej , również jestem maturzystką i zupełnie tego nie lubię :-|

ale w końcu matura to bzdura :-D

Deathman, przeczytałam od początku do końca ;-)

jedyna różnica między nami to, że ty przynajmniej masz jakoś przyczynę - trudne dzieciństwo- swoich problemów, a ja jestem w podobnej sytuacji zupełnie bez winy osób trzecich; byłam dziewczynką z dobrego domu, takim złotym dzieciakiem, a skończyłam jako stuknięta introwertyczka z zupełnie nie znanych mi powodów. Widocznie taka jest moja natura :-(

po drodze prawie co się zagłodziłam, gdyby nie moi staruszkowie to pewnie byłabym dzisiaj anorektyczką, albo już szkieletem dawnej anorektyczki; próbowałam znieczulać się alkoholem- odbyłam podróż na sygnale, na szczęście (?) jeszcze nie ostatnią. Spłynęło to po mnie, tak samo jak rozpacz rodziców, ale potem okazało się że już nikt nie chce ze mną pić, bo nie chcieli mieć mnie na sumieniu - tym się przejęłam, miałam zmarnowany miesiąc wakacji :cry:

A no i jeszcze wczesniej było gimnazjum - zakochałam się po uszy w pewnym chłopaku, z którym nawet nie gadałam. To było totalnie szczeniackie, i uważałam to za słabość, a może po prostu bałam się odrzucenia - w każdym razie koncentrowałam się na tym żeby nikt po mnie nie poznał iż cokolwiek czuję do tego chłopaka, gdy przyszedł na dyskotekę z nową dziewczyną, tańczyłam chyba najwięcej w moim życiu i najgłośniej się śmiałam, byle tylko nikt nie widział, że konam w środku.
Jako taka gówniara przecież jeszcze kochałam (?) tego chłopaka przez całe gimnazjum, i potem się wyleczyłam, i nigdy więcej nie poczułam tego, co czułam wtedy gdy moje oczy spotykały się z jego.
teraz jestem wyzuta z uczuć. ale to już gdzieś opisywałam, więc nie będę się powtarzać ;-)

ale nie mam myśli samobójczych, mój instynkt samozachowawczy jest za silny.

Martita24, ja mam też problem z dłońmi - jak tylko zaczyna się zima to mimo najgrubszych rękawiczek zawsze są zimne i wysuszone, jest mi niby ciepło, a ręce kostnieją mi z zimna, ostatnio używam Dermosan do ochrony skóry przed zimnem , dobrze nawilża, ale na zimne ręce to oczywiście nie pomaga.
Moja mama twierdzi że jak się uprawia sport to się krążenie poprawia i ręce są ciepłe ;-)

ja jestem fanką scrabbli, tylko że w realu - jak się gra na drużyny to jest przy tym kupa śmiechu :zeby:

Warszawa ;)

hej, podzielam twoje pragnienie bycia niewidzialną ;-)

trzymaj się ciepło

Lonely4Ever - masz rację z tym parasolem bezpieczeństwa, chyba udaję kogoś innego, silnego, żeby nie pozwolić zranić swojego prawdziwego przewrażliwionego ja; myślę poza tym, że to aktorstwo to przejaw niskiego poczucia własnej wartości, zakładamy, że nikt nie polubiłby naszego prawdziwego "ja" więc stylizujemy się na kogoś fajniejszego.no i zwykła potrzeba akceptacji połączona z niską samooceną prowadzi do tego całego fałszu; a co do braku odczuwania - ja na prawdę widzę jak obojętnieję, z jednej strony to dobrze, że już tak wszystkiego nie przeżywam, z drugiej - ten stan odrętwienia jest straszny, staję się jakaś taka wyobcowana, niczym się nie ekscytuję, na niczym mi nie zależy; straszna wewnętrzna nuda; podsumowując- sama siebie nie ogarniam ;)
Forever_Alone - najbardziej wkurzające jest to, że zawsze potem przypominam sobie tysiące rzeczy które mogłabym powiedzieć na dany temat, a jak z kimś rozmawiam to nic mi nie wpada do głowy, wszystko wydaje mi się strasznie banalne; a na forum jest łatwo pisać, mój komputer nie wlepia we mnie dwóch gałek ocznych, nie czuję presji;
;-)