Samotność

Zdaję sobie z tego sprawę, że kobiety mają łatwiej, ale ja trafiałam już na różnych facetów i jeden chciał iść ze mną na solówę jak się wściekłam. :oczko:

Jak tak o tym myślę, to co by chłopak nie powiedział do takiej grupki co by się im nie spodobało - to miałby już przechlapane. :ysz:

Najlepiej chyba w takiej sytuacji stawać czoła grupie - grupą. Ale jak się jest samemu... No nie wiem, może próbuj ich zgasić, żeby było bardziej śmiesznie lub inteligentnie niż głupie wyzwiska?

Trochę to wygląda, jakby one sobie z Ciebie żartowały, z tego co mówisz... Wybacz, ale psychikę mam nieco bardziej męską, więc Ci nie powiem co one mogą sobie myśleć, choć wcześniej próbowałam. :zeby:

Dzięki za Wasze odpowiedzi. No cóż, oni na pewno nie są zbyt dojrzali, ponieważ ihc głównymi zainteresowaniami są nowe gry komputerowe i spędzanie popołudnia grając w Tibie. ; )

Ja staram się rozmawiać o tym, o czym oni gadają, ale rozmowy idą mi średnio. Sama interesuję się motoryzacją, oni za to prawie wcale. :oczko:

Pozostają gry, tematy szkolne czy jakieś inne pierdoły przypadkowe.

Samur, gratuluję pomysłowości :zeby:

Ja nie lubię przemawiać przed całą grupą, nie szukam integracji ze wszystkimi, ale chociaż z dwiema-trzema osobami. Nie da się podejść i pogadać z kimś od tak, bo oni zawsze są grupami, no więc siłą rzeczy jeśli się odzywam to do większej ilości osób.

Ale dzisiaj było wydarzenie szkolne, na którym zebrały się wszystkie klasy no i zamieniłam parę słów z jednym kolegą, drugi co dziwne, nie uciekł ode mnie. :lol2:

Och, zazdroszczę... Jak ja byłam mała to nie widziałam koni na oczy. Teraz mam sąsiada, który posiada dwa koniki polskie, a od niedawna także małego źrebaczka :zeby:

A tak poza tym, to do najbliższej stajni jakieś 10 km.

Mimo że poszłam w tym roku już do trzeciej technikum to i tak się bałam. Czego? Że nie znajdę swojej klasy na sali, że jak ich znajdę to będę za nimi się wlokła jak idiotka... A jednak, kolega mnie zagadnął "Jak wakacje?", miałam zamiar podejść i pogadać z nim, ale nie zrobiłam tego. Dlaczego? Bom głupia.

A z takim odpyskowaniem do zaczepiających idiotów kiedyś też miałam problem - udawałam, że nie słyszę, albo odchodziłam gdzieś dalej... Też dojeżdżam i też jeżdżą ze mną takie typki, ale nie przejmuję się nimi. Kiedyś jeden określił mnie mianem typu "Krzywa", to nie zastanawiając się co robię, odwróciłam się, spojrzałam mu prosto w oczy i z najbardziej groźną miną na jaką mnie było stać powiedziałam "Powtórz to". Haha, efekt był niesamowity, koleś tak się zaczerwienił, spuścił wzrok i wymamrotał coś typu "To nie do Ciebie było". Więcej nie zaczepiał mnie. :zeby:

Czy ktoś z Was jeździ konno? :usmiech:

Konie dają mi takie poczucie spełnienia... Dla mnie to zwierzęta są najlepszymi przyjaciółmi, a nie ludzie.

Kształcę się w dość poważnym kierunku tego typu a mianowicie na teleinformatyka. Uwielbiam składać komputery. Interesuje mnie najbardziej cały montaż. :zeby:

Lubię też robić grafikę, oraz eksperymentować z językami programowania.

Jak tak już mówicie o gryzoniach, to miałam kiedyś świnkę morską, która przeżyła 12 lat. :usmiech:

A szczurki kocham po prostu i nie rozumiem kobiet (mojej mamy) które boją się myszy i szczurków.

A co do tematu... Jakoś kiedyś mi nie przeszkadzała samotność, czyli aż do momentu pójścia do gimnazjum. Miałam co prawda jedną przyjaciółkę, jedną, jedyną, z którą się nie rozstawałam i ona mi wystarczała za całe towarzystwo. Ale w gimnazjum poznałam drugą dziewczynę... Taki trójkąt przyjaźni nie wypadł dobrze, stara przyjaciółka stała się zwykłą jędzą, a ja bez żalu pożegnałam się z nią na koniec gimnazjum. Z tą nowo poznaną do dziś utrzymuję kontakt i myślę, że mogę ją nazwać prawdziwą przyjaciółką.
Ale i tak czuję się wyobcowana i samotna, w dodatku brak ojca dokucza mi bardzo, on jest wspaniałym człowiekiem i jak wyjeżdża to odczuwam takie kompletne osamotnienie, jakby już nikt nigdy nie mógł zapewnić mi potrzeby towarzystwa.
Nie przyzwyczajam się do tego. Nawet jeśli się to zaakceptuje i udaje, że to nie przeszkadza, to kłamstwo. :placze:

Każdy potrzebuje drugiego człowieka.

Eyo bracie.

Chciałabym Wam przedstawić moją sytuację w klasie, w której czuję się bardzo osamotniona. Nie wiem czym to jest spowodowane, nie jestem jakąś specjalnie nieśmiałą osobą, owszem mam z tym problemy, ale często odzywam się do nieznajomych na ulicy, rozśmieszam ludzi w sklepach i często nauczycieli...
Jestem jedyną dziewczyną w klasie, w sumie z wyboru. Z chłopakami jest lepiej według mnie pod względem atmosfery, inna specyfikacja niż u dziewczyn. W pierwszej klasie technikum na początku próbowałam jakoś się z nimi zapoznać. Zagadywałam na przerwach, na lekcjach też coś tam próbowałam, starałam się zawsze z kimś usiąść w ławce. Na początku niektórzy byli chętni do tej znajomości, inni wręcz uciekali przede mną. No, ale jakoś tak nie potrafiłam rozmawiać z nimi zupełnie swobodnie, czekałam na inicjatywę z ich strony. A potem, powoli się to zaczęło rozchodzić - przestali w ogóle odpowiadać na moje "cześć", teraz o wiele rzadziej siadają ze mną w ławce, na przerwach totalna masakra.
Oczywiście na każdej przerwie albo zbierają się w grupki i idą np. na papierosa, do sklepiku, gdzieś tam chodzą po szkole, inni siedzą w kółku i sobie gadają, wygłupiają się. Ja się od nich nie izoluję, wręcz przeciwnie, zawsze staram się siadać gdzieś z nimi na ławce, jak wolne krzesło pod salą to też je zajmuję. Słucham co mówią, śmieję się z ich żartów, staram się ich trochę zachęcać postawą ciała aby nie bali się mnie. Ciężko mi jest tak po prostu otworzyć usta i coś powiedzieć przy całej ich grupie. Nie ma osób które stoją gdzieś tam same pod ścianą albo są tak samo odsunięte jak ja.
W klasie to rzadko zdarza się, aby usiedli ze mną z własnego wyboru. Ja czasem się dosiadam, ale widzę, że im to nie pasuje, więc wolę nie pchać się na siłę. Aha, no tak, siadają ze mną jak im każe nauczyciel albo jak nie ma już wolnych miejsc. Ewentualnie, jest sprawdzian i nie ma od kogo ściągać, albo nie mają podręcznika itp.
Owszem, w szkole mam kilku znajomych, jak spotkam ich na przerwie to pogadam, dużo nieznajomych chłopaków mnie zaczepia i czasem z nimi też zamienię parę słów. Tylko z moją klasą mam taką dziwną relację. No dobrze, jest w klasie kilka osób, z którymi da się porozmawiać, ale zwykle nie mogę nic wymyślić, co by tu powiedzieć, a oni zawsze i tak gadają sobie z kolegami, więc nie chcę i wstydzę się podejść do większej grupki. Jeden kolega czasem mnie zagaduje, z nim rozmawiam najwięcej, piszemy też czasem przez internet. On jednak ma swoich kolegów.

Macie jakieś pomysły jakby to można zacząć naprawiać? Jakoś pomalutku, krok po kroku, teraz zaczął się kolejny rok szkolny i jeszcze dwa lata muszę z nimi się uczyć, nie wytrzymam dłużej tego odizolowania! ;(

Poza szkołą też mam znajomych, z którymi się czasem spotykam.

Wiesz, to że zagadują to chyba oznacza, że jednak próbują porozmawiać? Może po prostu odbierają Cię jakoś dziwnie, np. jako zbyt poważnego, ale całkiem fajnego, z którym warto zamienić parę słów, ale na jakieś większe rozmowy nie liczą. Skoro one Ciebie zagadują od tak, to Ty też tak spróbuj zrobić - podejdź, zapytaj "Co tam?", może zadaj konkretniejsze pytanie, które będzie wymagało od nich dłuższej odpowiedzi? Np. zamiast "jak tam weekend?" to "Co robiłaś w weekend?", pytaj je o to co lubią, kobiety często lubią dużo mówić (o sobie, haha). Wiele dziewczyn ma też takie przekonanie, że to racze facet powinien utrzymywać rozmowę albo ją zaczynać - może Cię do tego zachęcają po prostu?

Soulfly - "Bleed"

Jestem małym, samotnym Widelcem, który szuka sposobu na pozbycia się samotności. Szczegóły o mnie pozostaną tajemnicą, póki ich nie poznacie. Chciałabym dodać, że szaleję na punkcie koni, zarówno tych żywych jak i tych mechanicznych, uwielbiam cykać zdjęcia amatorsko. Poza tym dużo czytam i rysuję, swym talentem popisuję.

I jeszcze jedno: "Ja jestem człowiek spokojny do czasu aż się zdenerwuję".