Samotność

ocena ? bardziej obrazowa byłaby nierówność. o taka -> samotność > ∞.

rozmytą iluzją, której nawet nie umiem sobie wyobrazić. stanem podniosłym i nieznośnym, który zawsze znajduje się poza zasięgiem.

Sam nie miałem okazji tego odczuć, ale myślę sobie, że nie czuje się aż tak źle, skoro na to pozwala. ;) Wręcz przeciwnie, może się czuć szczęśliwy, jeśli byłby wystarczająco mocno zapatrzony w swoją lubą. Jakkolwiek, mam nadzieję, że nigdy do tego nie dopuszczę.

Agnieszko

na 'po co?' nie ma prostej odpowiedzi, ale cieszę się, że wspominasz o nadziei. ;-)

bo być może własnie w niej leży jedyny sens, na którym możemy się oprzeć. pewnego dnia, dane nam będzie poznać nasze osobiste 'PO TO' i będziemy mogli je powtarzać jak mantrę.

or hope to. :yes:

Witaj MALIN! :-)

Po przeczytaniu tego, co napisałeś, przyznaję, że mamy wiele wspólnego. Poczynając od miłości rodziców, która istniała w teorii, ale praktycznie była niewidzialna i nieodczuwalna. Przez prześladowania w szkole podstawowej i trochę w gimnazjum. Z tym jest o tyle problem, że dziecko-drapieżnik, zawsze odczuje, jak bardzo dziecko-ofiara na tym cierpi. A ja przejmowałem się bardzo i czułem kompletną bezradność, ku satysfakcji moich prześladowców. Gdy, mniej więcej w połowie gimnazjum, jakoś wywalczyłem pozycję w tym bydlęcym, młodocianym stadzie, to niewiele brakowało, bym ją stracił. Właśnie dlatego, że usiłowałem stawać w obronie tych słabszych. To jeszcze jeden dowód na to, dlaczego czasem wolę unikać styczności z drugim człowiekiem. Za wszelką cenę próbuje on wywalczyć znaczącą pozycję, wznieść się na pachołek domniemanej chwały, nie patrząc na środki, będąc zaślepionym celem. ;-)

A co do problemu, o którym wspominasz... chyba wszyscy tak mamy. Jeśli dusisz w sobie jakieś problemy z przeszłości, które w pewien sposób nas kształtują, to, jeśli tylko nadarzy się okazja i poczujesz, że ktoś darzy Cię sympatią, spróbujesz zrzucić z siebie to jarzmo. Sam się zastanawiałem nad tym, kiedy pojawia się stosowny moment, w którym mam prawo podzielić się również i tym, co może nie do końca jest przyjemne i radosne. Zrzucić zasłonę uśmiechu i często udawanej szczęśliwości. Prawdę powiedziawszy, chyba tylko raz był mi dane tego doświadczyć. O dziwo, ta osoba się ode mnie nie odwróciła, a nawet szczerze przejęła. Obecnie, z racji odległości, troszkę wszystko się posypało, ale WARTO ŻYĆ DLA TAKIEJ CHWILI, choćby jednej. ;-)

Jeżeli nie chodzi o poddawanie się, to chodzi o kompletną utratę Nadziei. Matki głupich, irracjonalnej patronki wszystkich wrażliwych, pozbawionych umiejętności "wyjścia" ze stanu nieszczęsnego letargu i dokonania Zmiany. Gwarantuję Ci, że jesteś równie 'dziwny', jak większość z nas. Sam siedzę teraz w moim własnym Zadupiniowe, męczę się i czekam niecierpliwie, aż nadarzy się jakaś okazja do wydostania się.

Co do psychiatry... nie zapominaj o tym, że leki mogą poprawić Twoje samopoczucie, ale jednocześnie nie zmienią Twojego życia. Nie pomogą odnaleźć Ci głębszego Sensu, ani stworzyć Twojej własnej Historii. Człowiek to, coś więcej niż neuroprzekaźnikowa maszyneria, dlatego mam nadzieję, że w Twoim życiu będzie Ci dane poznać wielu wspaniałych ludzi i, pewnego magicznego dnia, odczuć pełnię satysfakcji z tego Kim jesteś.

A odnośnie samego tematu... Samotność to bodaj najwierniejsza towarzyszka mojego życia. Jest niczym kameleon i zmienia swoje barwy z szarych na czarne, z czarnych na pozornie kolorowe. W dzieciństwie może trochę mniej odczuwalna, ale obecna. Od czasów gimnazjalnych natarczywa i wszech-obecna.

Myślę, że to, o czym piszesz jest w pewnym stopniu prawdą. Życie w samotności stwarza więcej możliwości do snucia refleksji, zastanawiania się. To na pewno kształtuje wnętrze człowieka i sprawia, że rozmowy na tematy codzienne, prozaiczne i zwykłe stają się, tak po prostu, głupie. Ale też trzeba się zastanowić, czy samotność nas kształtuje, czy, być może, wcześniejsze doświadczenia sprawiły, że wykształciły się w nas "samotnicze" cechy charakteru np. nieśmiałość, introwertyzm. W efekcie to, o czym mówisz, czyli "dziwaczenie" przez samotność, byłoby tylko konsekwencją pewnych predyspozycji osobowościowych.

Dodatkowo, no cóż, to "zdziwaczenie" pewnie ujawnia się w relacjach międzyosobowych. A tu jak, z wszystkim innym, to, od czego się odzwyczajasz, przestaje być Twoją codzienną rutyną, staje się trudniejsze. ;-)

Samotność to stan biernego zawieszenia w społecznej zawierusze. Samotność to kompletna oboczność, długotrwała i bezwzględna, przenikająca na wskroś cały bezkres czasu. Samotność to cicha pokuta za niemożność zaakceptowania otaczającej rzeczywistości.

ORAZ [bardziej optymistycznie.] :

Samotność to zarodek czegoś lepszego, który Pewnego Pięknego Dnia zakwitnie i wyda owoc swojej wrażliwości & cierpliwości.

Pozostaje mieć nadzieję, że nasza samotność przyniesie jakieś okazałe i niespodziewane owoce. :-P

...może nasz problem polega na zbytniej koncentracji na niej samej, zamiast próbie odnalezienia sensownego sposobu na jej wypełnienie... ;-)

Klątwa milczącego telefonu to najczystszy koszmar. :-|

Chyba dużo prawdy jest w stwierdzeniu, że, mimo niesamowicie licznych ułatwień komunikacyjnych, jesteśmy pokoleniem pogrążonym w samotności.

Witaj Wesp. :)

Pozwolę sobie, od razu przejść, do tego, co moim zdaniem jest jądrem Twojego problemu, a tkwi on tu:

Tak mnie jakoś natchnęło. :aniolek:

Swoją drogą, zastanawiam się, jak bardzo jest to obiektywna prawda, a jak bardzo myślenie życzeniowe Jednostki być-może-równie-przeciętnej, próbującej pogodzić się z Byciem Obok. ;-)