Samotność

Prawie 22 lata, to moim zdaniem jeszcze tragedii nie ma, żeby nazywać się "wiecznym singlem". Wciąż jesteś bardzo młody i wszystko przed Tobą.

Jaki jest powód Twojego zerowego kontaktu z dziewczynami?

Obserwując ludzi i się zastanawiając nad sobą, przyczyną może być też to, że jestem po prostu zbyt inna. Dziewczyny w moim wieku myślą o rodzinach, dzieciach, ślubach, itp. Nie jestem też typem imprezowiczki, nie lubię alkoholu...

To co "odstrasza", to przede wszystkim moja działalność- pracuję też w meczecie (tak, wiem, że polecą tutaj też hejty). Zajmuję się tam promowaniem kultury arabskiej, organizujemy różne wydarzenia np. Wieczory Arabskie, Noc Muzeów,itp.
Mało kto to akceptuje, często z tego powodu byłam obrażana (zwłaszcza przez facetów). Ale lubię tę pracę, dlatego działam tam już 5 rok.
Pasjonuje mnie orient, kultura krajów arabskich, podróże. Nie umiem się zmienić, rzucić to wszystko, ponieważ wciąż mam nadzieję, że znajdzie się ktoś, kto zaakceptowałby mnie taką, jaka właśnie jestem, kto by był podobny do mnie.
Więc płacę cenę za moją "inność"- ceną jest "samotność", brak zrozumienia.

Czyli wychodzi na to, że przyjaźni po prostu nie ma takich jak na filmach, czy w serialach typu "Przyjaciółki".
Ja rozumiem, że druga połówka zawsze na 1 miejscu. Ale w takim razie właściwie nie ma sensu odzywać się do znajomych, którzy są w związkach, bo wiadomo, że nigdzie nie wyjdą. No to skąd osoby samotne mają sobie znaleźć tych znajomych?

Niestety nie mam. Kiedyś miałam większą grupę znajomych, teraz dziewczyny wyszły za mąż, część już ma dzieci... Wiadomo, że nie mają czasu. Ale co zauważyłam i mnie denerwuje, że np. mówi się, że osoby samotne powinny wychodzić ze znajomymi, odzywać się do nich z propozycją wyjścia, spotkania się. Bo jak nie wychodzisz ze znajomymi, no to pogarsza się sytuacja i poczucie samotności. Ok, więc sama często się odzywam do koleżanek, żeby się spotkać. Problem w tym, że jak one mają chłopaków, to świata poza nimi nie widzą. Podam przykład: zadzwoniłam ostatnio do "przyjaciółki" (nie wiem, czy jeszcze mogę ją tak nazywać), żeby się spotkać. Ona do mnie, że "nie ma planów na ten dzień, ale musi zadzwonić do chłopaka, czy on nie chce do niej przyjechać". No i za chwilę oddzwania do mnie, że "sorry, ale jej chłopak chce się spotkać, chociaż wcześniej tego nie planowali". No to skoro ja pierwsza wychodzę z propozycją, a ona nie ma planów, to po co do tego faceta dzwoni? No i tak nie pierwszy raz mnie wystawiono do wiatru. Ile razy któraś się umawiała, a potem, ze nie "bo chłopak to i tamto". Dlatego często wychodzę sama do kina, na różne filmy, festiwale podróżnicze, wykłady, albo chociaż na spacer po mieście... Szanse na poznanie kogoś do przyjaźni, a tym bardziej do związku jak zwykle zerowe...

Rysuję portret koleżanki i słucham muzyki. Poznałam ją podczas ostatniego mojego wyjazdu- bardzo mi pomogli z mężem. Poprosiła mnie o rysunek, więc chętnie się odwdzięczę :)

Oj tak! Ciągle marzę:) Mam ich sporo, część z nich staram się jakoś spełniać ( w miarę możliwości).

- Praca nad sobą, żeby przestać się wszystkim przejmować, bardziej pozytywnie podchodzić do życia
- kolejna daleka podróż

A co będzie w tym Nowym Roku, to czas pokaże.

Wiesz Marcy bliskim i fajnym koleżankom się tego nie robi, ale to nie jest jakaś super koleżanka i jeśli ta koleżanka robi awantury bo pogratulowałam jej tydzień później po urodzeniu dziecka (nie mam facebooka, żeby obserwować kto co robi, wiec nie wiedziałam, że już urodziła, inna mi powiedziała o tym). No i często mnie krytykowała, od tak sobie, bo mam niską samoocenę, to chyba lubiła to robić. Czasem byłam się przy niej rozmawiać, bo by mnie skomentowała. Tyle w temacie. Jak wydawać kasę, to na fajnych. Jasne, gdybym miala to bym jechała do niej i odłożyła na wyjazd, żeby im przyjemność zrobić, nie sobie. Musiałam wybrać.

Marcy a słyszałaś kiedyś jak sprzątają w tych super drogich hotelach np. w Poznaniu za grube pieniadze? Ja słyszałam, też syfa można latwo złapać :)

Ja nie jestem bogata, nigdy nie byłam. Też sobie mówiłam, że dalekie podróże to tylko dla bogatych, nie dla mnie. Zawsze na wyjazdy musiałam sobie sama odkładać, zarobić. Nie mam wysokiej pensji, nie stać mnie nawet na wynajem mieszkania. Po prostu przez 2 lata zbierałam grosz do grosza i uzbierałam. Inni mieli kino, imprezy, restauracje, ciuchy, nie wiadomo co jeszcze, a ja po prostu oszczędzałam na wszystkim na czym się dało i nigdzie nie wychodziłam. Założyłam sobie, że miesięcznie będę odkładać tyle i tyle z pensji. Czasem wstyd mi było, ale np. jak mnie jakaś koleżanka zapraszała, bo urodziło jej się dziecko, to nie szłam, bo nie miałam na ubranka i prezenty dla dziecka... Nie mieszkałam też w drogich hotelach, nie żywiłam się w drogich restauracjach... Raz to był nawet domek z bambusa na wsi- pełno robactwa, wszędzie gekony, warunki bardzo kiepskie, byle było tanio.
Niektórzy oszczędzają dzięki np. couchsurfing.

Nie lubię alkoholu i w ogóle nie piję. Nawet w cieście jeśli jest za dużo to już nie smakuje.

Chodziłam na taniec brzucha, ale niedługo. Za bardzo nie mam talentu do tańca.

Rodzina najbliższa, rodzice, rodzeństwo- 0/10
Znajomi, przyjaciele- 10/10 czyli brak
Sprawy miłosne-10/10 totalna pustka

Też podróżuję i podróżowanie z jednej strony podwyższa samoocenę, bo poznajesz ludzi, organizujesz sam wszystko, ale... Jak np. podczas podrozy spędzam fajnie czas, na ulicy co chwila zaczepiają ludzie, wychodzę duzo, swieci piękne slonce, spotykam tam wspaniałych ludzi, przyjaźnimy sie mimo różnic kulturowych,itd itp to potem jak wracam do Polski to samotność i beznadzieja uderza ze zdwojoną siłą i wtedy myślę, że tu nie pasuję. To są plusy i minusy podrózowania. Jednym psycholog pomaga, innym nie. Myślę, ze warto próbować walczyć z niską samooceną, problemami i w koncu cos pomoże.