Samotność

U mnie też, ale wiadomości dochodzą.

Zjadłam owsiankę, co oznacza powrót do zdrowego odżywiania ;) Przez ostatnie 2 tygodnie nawaliłam, codziennie jakieś batoniki, ciastka, bez opamiętania.. Już się tak nie dam ;)

Upiekłam pierniczki, czuć święta w domu :D
I wyśpię się, nareszcie. Jest ok :)

Dopiero w liceum. Może to kwestia szczęścia, trafiłam na osoby, które chciały mnie czasem wyciągnąć z domu. Czułam się czasem niepewnie, miałam swoje obawy i wiele sytuacji mnie stresowało, ale mając te koleżanki nie było to takie dotkliwe, jak bez nich. Zdarzało się, że któraś z nich wyręczała mnie w jakiejś społecznie-kłopotliwej sprawie. A później te znajomości osłabły, w liceum nie umiałam się z kimś bardziej poznać i co za tym szło: popołudnia spędzałam samotnie. Wtedy zaczęło mi to przeszkadzać, ale o ile wcześniej byłam w stanie się przełamać i np. zagadać, to w lo bardziej zamknęłam się w sobie.

Teraz na studiach raczej nic się nie zmieniło poza tym, że nie przejmuję się tym aż tak bardzo. Stałam się nawet trochę bardziej rozmowna i już przynajmniej na tej uczelni nie siedzę sama, aczkolwiek na jakieś przyjaźnie to się nie nastawiam i gdyby przydarzyła się okazja taką zawrzeć to pewnie byłoby mi to obojętne.

Nadal? Zgłaszam się! :D
GG czy fb?

Powodzenia w takim razie :) Lalka jest świetna, najlepsza lektura.

Już widzę to powtarzanie przed wrześniem :D Też zawsze sobie obiecywałam, ale wychodziło jak zwykle.

@Lampart, rozwiązanie w postaci zajęcia się czymś. To pomaga, ale na krótko, przynajmniej mi. Jak zbyt długo w samotności pracuję nad sobą, to jednak brakuje mi możliwości podzielenia się tym, wymiany doświadczeń, czasem i wsparcia. Wina może leżeć w słabej motywacji, pewnie są osoby, które radzą sobie same, ja nie. Masz rację, że zawsze jest coś do zrobienia, ale czasem traci się sens.

@Jan, tak, pytania tego typu to też dobry sposób ;) Czasem można za bardzo skupić się na wymyślonych lub po prostu nieistotnych kwestiach, to pomaga myśleć bardziej optymistycznie.

Bez spotkań chociaż raz na parę miesięcy trochę ciężko. Nie znam nikogo, kto by wytrzymał w takim układzie, chociaż nie wątpię, że pewnie znajdą się takie osoby. Może kwestia mniejszych potrzeb, ludzie są różni i komuś może to wystarczać. Ja bym tak nie mogła. Ludźmi, z którymi przez internet rozmawiało się świetnie, w świecie realnym nie byłam szczególnie zainteresowana.

Byłam kiedyś w takiej relacji, 2 lata i ani jednego spotkania. Traktowałam to bardzo poważnie, lecz ta osoba zniknęła z dnia na dzień i nawet nie mam pewności, czy wciąż żyje. Zabolało, ale wtedy nie miałam porównania z 'prawdziwym związkiem' i to było dla mnie cenne.

A rodzice to dość skomplikowana sprawa :)
Nie, miałam na myśli dalszą rodzinę, konkretnie mnóstwo nieproszonych rad i nastawienie 'nic nie wiesz, nic nie widziałaś'. Może nie jak do dziecka, mogłam źle to nazwać, ale to nie zmienia faktu, że to nie jest przyjemne. Bliska rodzina jest ok w tej kwestii, chociaż w towarzystwie tamtych jednak im ulegają.

Ale to jest chwilowe, nadejdzie moment gdy nie będzie nic do zrobienia i trochę się zaczyna sypać.
Prawdę mówiąc, moją motywacją jest to, że może jak się czegoś nauczę, rozwinę zainteresowania czy popracuję nad sylwetką to może łatwiej będzie złapać z kimś kontakt.

Głupio się czuję w sytuacji, gdy ktoś mi ustępuje miejsce - czasem mdleję, konkretnie w mpk nie zdarzyło mi się, ale w innych sytuacjach już tak. Wtedy jest powód, tak bez powodu to czułabym się jeszcze gorzej ;)

Zwykle siedzę, wsiadam na pętli. Czasem widzę, jak starszy pan ustąpi miejsce kobiecie, czasem nawet sporo młodsze, ale to są sporadyczne przypadki. Miłe, ale dla mnie całkowicie obojętne.

Odnośnie sytuacji z 2 strony tematu: ja na miejscu dziewczyny tego kolesia czułabym się dziwnie. Tu już nawet nie chodzi o jakąś zazdrość. Nie chcę używać takich poważnych określeń jak 'brak szacunku', ale jakaś część tego... przerwanie rozmowy, by obca dziewczyna mogła siąść? I mam trzymać plecak? Nie, bym widziała w trzymaniu plecaka jakiś problem, ale nie widzę powodu, kultura kulturą ale to już przesada ;)

Nie miałabym o czym z nimi rozmawiać. Traktują mnie jak dziecko, a ja się przed tym specjalnie nie bronię ;) Ogólnie unikam spotkań rodzinnych, które rzadko, ale jednak się zdarzają.

Ale atmosfera, brrr.
To ja może wrócę do tematu. Próbuję sobie jakoś organizować czas. Teraz może trudniej, bo wakacje, ale już niedługo. Przez pewien czas biegałam wieczorami i to pomagało. Z jednej strony to prowokuje myśli, ale nie te złe. Ogólnie sport (i 'sport' w postaci treningów z yt - w moim przypadku ;) pomaga się oderwać. Odwracam myśli czytając blogi. Chwilami mam fazę na te o tematyce rozwojowej, większość to bzdury, ale pisane w taki sposób, że wciąga. I zakupy, uwielbiam - dzięki temu 'przepadam' na długie godziny. I w tej kwestii samotność to +, zakupy z 2 osobą są męczące.

Takie metody są dobre, ale nie na długo. Dobrze jest jednak mieć kogoś bliskiego, to chyba jedyna rada, która działa na dłuższy czas (też nie zawsze, ale to smutne przypadki). Myślę, że internetowe znajomości też się wliczają, chociaż to łatwiejsza i mniej pewna opcja.

Stabilnie, boli trochę, że nie ma się do kogo odezwać, ale to wina późnej pory. Nie mogę spać.
Stresuję się wizytą u lekarza jutro.