Samotność

mnie nie denerwują, czasem może zazdroszczę, jeśli widzę niezbyt ładną dziewczynę z facetem (bo skoro ona kogoś znalazła, to czemu ja nie?); jedynie problematyczne jest jak pary zachowują się jak jamochłony i prawie rozbierają publicznie, no bo czuję się wtedy nachalnie atakowana wizualnie ;p i też nigdy nie rozumiałam postawy "niech się wstydzi ten kto widzi", czasem się zastanawiam czy by nie zrobić takiej nachalnej parze zdjęcia i wrzucić do netu ;p no bo skoro robią to w przestrzeni publicznej, to nie powinno im to przeszkadzać ;p tak na marginesie, to kiedyś w zatłoczonym tramwaju mój brat widział jak para seks uprawiała, tak stali blisko siebie niby, ale jak tramwaj gwałtownie zahamował to wszystko wypadło na jaw...

wydaje mi się, że człowiek nie jest samotną wyspą i ciężko żyć bez innych ludzi; zresztą to forum świadczy o potrzebie kontaktu; u mnie problemem jest fobia społeczna i lęki, które sprawiały, że bałam się ludzi i przez to miałam problemy w relacjach międzyludzkich, ale generalnie lubię poznawać nowych ludzi i rozmawiać z innymi

Młodsi mi się w ogóle nie podobają, nie pociągają mnie ani trochę faceci o chłopiecym wyglądzie; starsi jak najbardziej, dużo starsi jednak tylko jeśli chodzi o fantazje łóżkowe :jezyk2:

bo co do normalnego związku, to bałabym się, że skończę tak jak moja mama: między rodzicami jest 11 lat różnicy i ojciec traktuje mamę z góry, niezbyt ją szanuje i często podkreśla, że jak coś się działo etc. to nie było jej wtedy na świecie, wiec niech się nie wypowiada

ja lubię bardzo pić, bo moja fobia społeczna i lęki słabną, ale nigdy nie piję w samotności, tylko zawsze w towarzystwie

moja samotność wynika z zaburzeń lękowo-depresyjnych i fobii społecznej, poza tym byłam w dzieciństwie taką "szkolną ofiarą", wcześnie dojrzewałam fizycznie i chłopcy się do mnie dobierali; to wszystko sprawiło, że "zdziwaczałam"; leczę się od kilku lat i pracuję nad sobą, jednak problemem dla mnie pozostaje fakt, że przez moje zaburzenia jestem w tyle za moimi rówieśnikami w prawie wszystkich dziedzinach życia

właśnie z jednej strony jakoś tak potrafię się pogodzić z przyszłością w samotności (w sensie bez faceta) i mam nadzieję, że nigdy nie poczuję się tak zdesperowana, że będę szukać męża na już; koleżanka mi kiedyś powiedziała: "teraz tak mówisz, poczekaj aż skończysz 30 lat"; no ale przecież nie rzucę się na pierwszego lepszego tylko dlatego, że przekroczę pewien wiek

Przejrzałam tematy w tym dziale i nie zauważyłam podobnego tematu, a bardzo mnie on nurtuje: czy myślicie, że jest pewien wiek/czas, od którego ciężko już związać się z kimś? Przekroczyłam już pierwszą ćwiartkę życia i nigdy nie byłam w długim związku (na koncie jeden chłopak przez miesiąc :jezyk2:

) i nie wiem czy będę w stanie funkcjonować z kimś razem; czy osoba, która tak długi nigdy nikogo nie miała może kiedykolwiek w przyszłości założyć rodzinę i normalnie w niej żyć?

Dołączam do forum, gdyż jestem optymistyczną pesymistką i pogodziłam się ze swoją samotnością, ale niedawno przez moje życie przewinął się osobnik, z którym po raz pierwszy przeżyłam coś bliższego; niestety teraz samotność doskwiera mi jakoś bardziej i pomyślałam, że w tym forumowym towarzystwie będzie może łatwiej mi przetrwać :-D