Samotność

Yogi, najważniejsze to uwierzyć w siebie,choć wiem że bywa trudno:) trzymam kciuki!

czy ostatecznie udało Wam się spotkać??;)

Chodziło mi o to,że nie znamy sie osbiście(pewnie w większości:)ałatwiej mi opowiadać choćby o sobie damej, komuś kto nie zna mnie, mojego zycia itp. Mówić o problemach , których(oby)nikt zaraz nie skrytykuje, podczas gdy realni znajomi mieli by to glęboko gdzieś, tudzież twierdzili że wydziwiam wymyślam i innych problemów to ja chyba nie mam.

krew chciałam, ale nie mogę. Organy za życia gdybym mogła.. chyba nie. Ale oświadczenie dawcy po śmierci noszę w portfleu.

piergoi ruskie z cebulką! mogę jeść codzinnie:p najleppiej do tego na deser gofry z bitą śmietaną i brzoskwianiami:D

to nawet ciężko stwierdzić:D ale coś musi być,skoro wiecznie mi źle i niedorbze no i trafiłąm tu,do obcych,anonimowo,aby móc się wygadać. jak to zbiorę do kupy i siebie przy okazji, to może kiedys postaram się "ująć siebie" w kilku zdaniach;))

I ja wtrące swoje 3 grosze:D
Strach zawsze nam towarzyszy, zwłaszcza w pierwszych dniach. Sama zaczynałam już 2 rpace i wiem jak to jest. W obcenej dłuuugo,długo nie mogłam się odnaleźć. Zależy też od stanowiska jakie się zajmuje, ja mam teraz bardziej odpowiedzialne a że raczej nie wierzę w swoje umiejętności cieżko było mi podejmować dezyzje. Na szczęscie trafiłam na wyrozumiałych ludzi. Ehh,jak pomyślę że niebawem znoów trzeba będzie szukać i się wdrażać, to już panikuję:)
Ale chyba najlepszym motywatorem jest myślenie że robisz to dla siebie. W końcu przede wszystkim zarabiasz pieniądze, możesz się rozwijać-zależy od pracy oczywiście, poznwać ludzi.
Ja na rozmowach o dziwo wypadałam dobrze, bo umiałam"się sprzedać",miałam dużo telefonów zwrotnych-zapraszajacych,ale później... Szkoda mówić. Najważniejsze być wytrwałym i się nie poddawać!

Witam wszystkich;) szukając i błądząc po różnych stronach trafiłam na to forum,widzę że tu wiele ciekawych tematów z którymi stety/niestety mogę się utożsamić. Na ogół na codzień... cóż, żyję-po prostu:) Pracuję - jeszcze, ale nie mam planów, ambicji,czasem cieżko wykrzesać mi z siebie choć trochę optymizmu i checi. Czuję się samotna,nierozumiana. Mimo że mam znajomcyh, których grono i tak się kurczy a na palcach 1 ręki mogę policzyć na kogo .. mogę liczyc. Nieudane, ktrótkie związki które tylko upewniły mnie w tym, że to ze mną coś nie tak. Sama czuję, że mam problemy i ciężko byłoby mi samej ze mną wytrzymać. Wręcz czasem mam wrażenie, że jestem ciężka do życia w grupie:D No, nie zanudzam. Liczę że poznam tu osoby z którymi znajdę wspólny język i dostanę rady./pomoc a ia sama mogę oferować wsparcie na miarę możliwości. to się rozpisałam... Idę przeglądać forum;)