Samotność

Moim zdaniem nie zawsze chodzi o zawiść, czy radość z cudzego nieszczęścia. Takie informacje z życia można porównać do wiadomości z różnych wydarzeń na świecie. Właśnie kiedy dzieje się coś negatywnego to jest to pokazywane w telewizji, mówi się o tym w radiu, pisze w internecie. Może to wynika z tego, że ludzi interesują tylko te "szokujące" informacje? Pozytywne strony życia nie są tak emocjonujące jak te negatywne (z punktu obserwatora), bo pozytywy są czymś zwyczajnym. Może to dobrze, że żyjemy w takim świecie, gdzie jednak to pozytywnych rzeczy jest tyle, że nas nudzą?

Również coś takiego odczuwam. Bardzo chciałbym się przełamać, ale okropnie się boję, że sobie nie poradzę.
Myślę, że dużo złego robią opowieści o złych przełożonych, którzy chamsko traktują innych ludzi.
Sam już trochę pracowałem i zawsze spotykałem się z przyjazną, a w najgorszym wypadką neutralną atmosferą. Mimo to nie potrafię się pozbyć tej obawy przed tym, że w nowym miejscu nie będę potrafił robić tego co do mnie należy. Szukam oczywiście w myślach jakiegoś pocieszenia, starając się argumentować to racjonalnie: bo przecież jeśli już jakąś pracę się dostanie, to znaczy, że pracodawca jest w miarę świadomy kogo bierze, w przeciwnym wypadku skończyłoby się to na etapie rekrutacyjnym.

Zawsze wydawało mi się, że moja samotność wynika z tego, że nie potrafię się na nic otworzyć. Udało mi się odkryć pasję, wiem co chcę robić w życiu. Daję radę podążać w tym kierunku, powoli, ale zawsze coś. Udało mi się być samym. Mimo to uczucie samotności nie zniknęło. Czuję jakby to wszystko co udaje mi się osiągnąć było tylko na wierzchu, ale do środka mnie nic pozytywnego nie przenika.

Cześć wszystkim! Nie jestem doświadczony w integrowaniu się z ludźmi, ale mam nadzieję, że uda mi się tutaj odnaleźć.
Mam 20 lat, trochę się dzieje w moim życiu, ale mimo to czuję się samotny. Dlatego postanowiłem tutaj zajrzeć.