Samotność

Przyjaźń pomiędzy osobami w różnym wieku jest jak najbardziej możliwa, ale...
sama różnica wieku stwarza często utrudnienia i pewne ograniczenia.

Przyjaciele zazwyczaj lubią "razem działać", "mieć coś wspólnego" - zainteresowania, imprezy, czy inne wspólne rozrywkowe przedsięwzięcia (to załóżmy w młodszym wieku czy przy braku większych zobowiązań) - i to najlepiej wychodzi gdy wiek przyjaciół jest jednak zbliżony. Kiedy natomiast jedno jest np. singlem czy po prostu młodsze i lubi zaszaleć bądź prowadzi bardzo aktywne życie, a drugie ma np. własną rodzinę i załóżmy małe dziecko/dzieci i jest tym samym bardziej "uziemiony/a", to jest to utrudnieniem w praktyce i "dzieli" owych ludzi. A zazwyczaj lubimy przyjaźnić się z ludźmi podobnymi do nas, o podobnych doświadczeniach itp., bo łatwiej tu o zrozumienie, jakąś wspólnotę i głębię relacji. W takich przypadkach różnica wieku może być przeszkodą. Sądzę, że jest jednak o wiele rzadsza niż taka między rówieśnikami. I tu popieram KiciKiciKici w opinii, że poglądy, wychowanie i podobne okoliczności wynikające najzwyczajniej z różnicy wieku częściej dzielą niż łączą.
Oczywiście są pocieszające wyjątki i oby były normą. :-)

Jak na mój gust za mało było informacji na temat tytułowego związku, by móc się konkretnie wypowiedzieć - jak długo jesteście razem np. i inne szczegóły wspólnego życia. Brak chęci na seks może mieć bardzo wiele przyczyn zależnych od okoliczności właśnie i tu pozostają domysły. Bez dodatkowych informacji można tylko snuć przypuszczenia i nie wiele z tego wyniknie. Jeśli powód jest głębszy, to i żaden afrodyzjak nie pomoże...

Tylko szczera, poważna rozmowa.

Moja matka zmarła gdy miałam 19 lat, był to cios, który zmienił i załamał kawałek życia, mimo że nasze stosunki za jej życia nie zawsze były ciepłe. Niestety człowiek docenia ludzi dopiero kiedy ich zabraknie. Zachęcam do pojednań, jeśli jest to tylko możliwe.

Michio Kaku jak najbardziej. Zaczytałam się w "Hiperprzestrzeni".
Arthur C. Clarke także jest mi znany, postać wręcz kultowa.
Pozdrawiam :)

Witaj BlueEyes.
Szkoła bywa dla ludzi "odstających" od reszty katorgą - brak akceptacji grupy, nacisk i wycisk nauki, jak również własna tendencja izolowania się. Niestety, współzawodnictwo w grupie nie zawsze jest plusem, a stwarza tylko problemy. Zamiast iść razem do celu, walczymy, i to nie tylko z innymi, ale i ze sobą samym, by się dopasować bądź pozostać za marginesie. Samotność i osamotnienie gotowe.

Nawiązując do Twojej tytułowej historii... wyrobiłeś sobie poprzez wewnętrzne poczucie osamotnienia (ze względu na złe doświadczenia, wygląd itp.) tendencję do izolowania się, i tu owi przyjaciele mają niestety rację, że to Ty się "przecież nie odzywasz". Czasem nasz ból wydaje nam się tak wielki, że myślimy, że inni także muszą go dostrzec, a zwłaszcza ci, którzy się z nami zaprzyjaźnili. Niestety nasz ból jest naszym własnym bólem i jest często niewidoczny dopóki zdecydowanie o nim nie powiemy, nie wyjawimy go innym.
Samotność to także przyzwyczajenie, podtrzymywanie własnej pasywnej postawy. Dlatego, pragnąc wyjść z niej, bądź nieco bardziej odważny i bardziej aktywny. Jeśli przyjaciele Cię pominą, ominą lub być może zwyczajnie nie zauważą, i nie ważne z jakich powodów (nie snuj domysłów, bo wywiodą Cie na manowce) - upomnij się, nie zostawaj w tyle. Początkowo jest to trudne, ponieważ trzeba się przemóc i działać wręcz wbrew własnemu przekonaniu, że "przecież będę zawadzał", ale to często zwykła projekcja lęków, którą to jeszcze bardziej chcemy się zdołować i podtrzymać poczucie izolacji - bo tylko to znamy, a kiedy pojawia się promyk słońca i przyjaźni nam ludzie, to i tak w to nie wierzymy... ale to właśnie wtedy należy złapać wiatr w żagle i sunąc naprzód, żeby nie stracić okazji.
Ubolewasz także nad własnym wyglądem i głosem popierając opinię, że z kimś takim nie warto się przyjaźnić... Wiesz, czasem z "innego" wyglądu można uczynić atut, kwestia odpowiedniej postawy. To, co uważamy za słabość możemy przekształcić w naszą siłę. Raz jeszcze - to kwestia postawy. Spróbuj czasem obrócić docinki w żart - śmiej się razem z nimi, a rozładujesz ich broń, ponieważ wszyscy oczekują, że tacy jak Ty po prostu uciekną, załamią się, schowają się i dodadzą im siły i przeświadczenia, że są lepsi. Poczucie humoru potrafi jednak pokonać najgroźniejszego wroga. To tak na marginesie.

Wiem, że łatwiej powiedzieć niż zrobić, ale nie izoluj się niepotrzebnie jeszcze bardziej. Otwórz się na przyjaciół, skoro przecież są, nie czekaj w kącie, upomnij się. Więcej odwagi, a zobaczysz, że z czasem "wejdzie Ci to w krew" i doda sił, zobaczysz.

Pozwolę sobie i ja się przedstawić. Mam na imię Małgorzata.
Zawitałam tu na drodze swoich poszukiwań chcąc wyzbyć się samotności, która mi ostatnimi czasy doskwiera. Należę do tych nieco starszych wśród Was, jestem po trzydziestce. Zaznałam dotychczas przeróżnych chwil samotności i osamotnienia w swoim życiu - tych, które pojawiają się w tłumie oraz tych, do których prowadzi brak przyjaciół czy bliskich. Mam nadzieję spotkać w tym miejscu przyjaznych oraz interesujących ludzi, i mieć możliwość podzielenia się czy to doświadczeniami czy zapatrywaniem na rzeczywistość.
Pozdrawiam wszystkich forumowiczów.