Samotność

hejka, ja chyba juz wiem o co chodzi w przyjazni miedzy ludzmi odmiennej plci. Jezeli kazdy jest szczesliwy w swoim zwiazku - przyjazn z kims odmiennej plci jest mozliwa. Ale jesli jestesmy nieszczesliwi w naszym obecnym obecnym zwiazku i ten przyjaciel/przyjaciolka lepiej nas nas rozumie niz nasz partner , wtey nie ma mowy o przyjazni, ale o konkrentnym zaangazowaniu uczuciowym miedzy obojgiem ludzi odmiennej plci. Bo ichprzyciaga do siebie fakt, ze ich polowki ich nie rozumieja.
Jak myslicie?

Zmienie temat: najgorsze jest to, ze ludzie sie zmieniaja. Moj maz nie chce dac mi odejsc, bo jest mu ze mna dobrze. Problem jest w tym, ze on nie jest juz tym kim byl 8 lat temu. Ja pewnie tez nie.Moj przyjaciel mnie akceptuje a maz nie.

I w tym lezy problem... Jak uwazacie....

piknie witamy

Cześć,
i znów tu jestem.
To jednak nie takie proste. Mąż nie chce dać mi odejść, nie wiem dlaczego skoro mnie nie kocha... czuję się jak uwięziona... sytuacja patowa... no muszę z czymś, kimś skończyć, bo to jednak nie ma sensu, ale powoli brak mi sił. Poza tym "przyjaciel" cały weekend przechodził kryzys w związku i zaplątał mnie w to. Zupełnie niepotrzebnie.Nie jestem asertywna i zamiast powiedzieć wszystkim-spieprzajcie i dajcie mi spokój, to każdego wysłucham, poradzę, wpółczuję.. A kto mi pomoże... jestem taka głupia i naiwna, że szkoda słów. Jestem zła na siebie... tak się kończą pogmatwane związki. Główny problem to ja.

chyba faktycznie przydałoby mi się to, ale jest rok szkolny, dzieciak chodzi do szkoły itp, itd..a jestem sama, bo mąż zagranicą- i to wszystko wyjaśnia prawda? ale zaczęłam chodzić na terapię, żeby lepiej się poznać i lepiej radzić sobie z problemami. I z mężem, który już mnie nie kocha. Efekt-dałam dziś wolnośc mężowi. Może to coś polepszy, ja jestem spokojniesza. Na pewno nieszczęśliwa i jeszcze bardziej samotna... ale czasem głową muru nie przebijesz...

Karolina, chyba wysłałam Ci wiadomość prywatną, ale nie jestem pewna czy przeszła, z racji, że jestem tu nowa i nie czaję jeszcze tego systemu. Daj znać jak nie przeszła, to wyślę ponownie.

Dzisiaj pożegnałam się z moim mężem-napisałam mu-puszczam Cię wolno-. I tak stało się-zostałam sama. Ale jestem spokojniejsza, więc chyba dobrze zrobiłam. Oby tylko on był szczęśliwszy. Ktoś do cholery musi być.

dotknęłaś sedna całej sprawy. Kim jestem i co czuję... Mam nadzieję, że każdy z nas ma ten problem. Ja latami przed nim uciekałam aż mnie dopadł. I jak tu nie pić :soczek:

....

a ja Ty dajesz sobie radę?
W ciągu dnia myślę, że jest OK, ale w nocy nie mogę spać i analizuję moją sytuację na nowo.. i jak nic wychodzi mi, że będę samotna...niby wszystko jasne, a jednak mam wrażenie,że odcięto połowę mnie..jeśli wiesz co mam na myśli..

Dziękuję Ci Furia za ostatnie zdanie, któe analizuję na prawo i lewo... zmiana partnera.. może i tak, ale każdy związek przechodzi lepsze i gorsze chwile. Ja z moim przyjacielem poznalam się w czasie, gdy mój zwiazek przechodził i przechodzi gorsze chwile. On też z resztą ma ciągle jakieś kryzysy.. Przyjaźń wynikająca z faktu, że czujemy się niezrozumiani przez partnerów może być zwodnicza i niekoniecznie musi prowadzić do nowego związku. Trzeba chyba przede wszystki dbać o istniejący związek, bo może ten nowy wcale nie będzie lepszy jeśli to we mnie jest coś nie tak...jakieś skomplikowane to wszystko albo ten układ. W zasadzie nie wiem dlaczego nazywam ciągle ten układ przyjaźnią, bo już dawno nią nie jest. Chyba jest czymś więcej tylko nadal nie wiem czym...Czy jest coś między przyjaźnią a miłością??

zgadzam się tylko co zrobisz gdy trafisz na niedojrzałego faceta, który nie umie być szczery, bo to wymaga odwagi. A on się wszystkiego się boi. Natomiast ja chyba potrzebuję tego dziwnego związku, żeby trwać w tym drugim. Więc nie naciskam...

ja dopiero zaczynam bycie samotną 24h/dobę i jestem jeszcze optymistką, ze dam radę. Proszę niech ktoś to potwierdzi...

Dziękuję. Może i masz trochę racji. Ale wiem, że gdy zaczniemy rozmawiać, to chyba i tak do niczego nie dojdziemy. Sytuacja życiowa każdego z nas jest na tyle skomplikowana, że albo zostanie coś na kształt przyjażni albo należy w ogóle przestać się kontaktować. Skoro więc nadal się kontaktujemy to chyba łączy nas coś jak przyjażń, lecz granice jej zostały moim zdaniem już przekroczone. Najdziwiniejsze w tym jest to, że ani ja nie mogę niczego wymagać od niego ani on ode mnie. Okropnie skomplikowane. Szkoda gadać..

Nie rozumiem dlaczego piszesz o samotnosi jak o chorobie? To jest chyba część życia i musi istnieć tak samo jak miłość czy nienawiść.
Każdy jest w jakimś sensie samotny, nawet gdy jest w jakimś związku. To chyba nic straszbego być samotnym jeśli można ze sobą wytrzymać.

Moim zdaniem przez większa część życia jednak jesteśmy samotni, czy to w tłumie czy w związku. Jedyną na to radą jest nauczyć się żyć samemu ze sobą w zgodzie. Wtedy samotność tak nie doskwiera. Samotność można wtedy zaakceptować, a wszelkie związki można traktować jako swego rodzaju bonusy. Nie wiem czy wyraziłam się jasno.

chciałam nawiązać do tematu przyjaźń między osobami różnej płci. Mam takie doświadczenie i nie z gejem ani bratem, lecz normalnym chłopakiem. On ma dziewczynę - ja też mam kogoś. Ból jest taki, że lepiej dogadujemy się między sobą niż z naszymi partnerami. Mieliśmy założyć sobie filtr, żeby nie przepuszczać głębszych uczuć. Z tego co widzę to nie działa. Nie chcemy się do tego przyznać, ale chyba się zaangażowaliśmy. Najgorsze są rzeczy niewypowiedziane, które się czuje. Mieliśmy już się nie odzywać do siebie z 100000000000 razy i jakoś nie dajemy rady. Więc taka przyjaźń jednak nie działa.

Skoro tu piszę to chyba należę do grona samotnych. O samotności wiem wiele: samotność w tłumie, samotność w małżeństwie, samotnoćć w rodzinie, samotność wśród obcokrajowców, samotność samotnej matki, samotność kochanki...

Staram się polubić samotność a Wy? Myślicie, że jest to możliwe?