Samotność

Wiesz co? Za bardzo przejmujesz się w tym wszystkim. Jeszcze niedawno byłam w Twoim wieku i wiem jak to wygląda. Nie byłam jakoś specjalnie lubianym dzieciakiem. W podstawówce były dziewczyny, które były ładniejsze, bardziej wysportowane, umiały ładnie śpiewać i tańczyć. Wszyscy chcieli się z nimi przyjaźnić, widać było, że bardzo starają się zdobyć ich sympatię. Mi było ciężko, bo nosiłam okulary, a okulary w podstawówce były przekleństwem. Więc często słyszałam: ślepa, okularnica. Dodatkowo miałam wadę wymowy, więc wszyscy mnie przedrzeźniali. Zabiegałam o sympatię innych, ale na próżno - według dziecięcej mentalności nie miałam nic do zaoferowania. Nie byłam fajna. Czasami każda przerwa była męczarnią, jak trzeba było spacerować dookoła, a ja jako jedyna chodziłam sama albo na doczepkę. W gimnazjum było już lepiej, ale też były takie momenty, że zostawałam sama. Często zastanawiałam się: co jest? Co ze mną nie tak? Czemu nie mogę mieć tylu znajomych, co te popularne dzieciaki albo chociaż jednej dobrej koleżanki? W wakacje nie miałam co robić, więc męczyłam koleżanki z klasy, by do mnie przyszły. One albo się wymigiwały albo nie przychodziły, nawet nie pisząc sms-a. W trzeciej klasie znalazłam koleżanki, z którymi jeszcze długi czas po zakończeniu gimnazjum utrzymywałam kontakt.
W liceum było do dupy. W klasie nie znalazłam ludzi, z którymi mogłam się dogadać, każdy mi tam obgadywał tyłek, wyśmiewał za plecami.
Teraz jestem na studiach i jest naprawdę fajnie. Znalazłam świetnego chłopaka, mam fajnych znajomych.
Ale nie tylko pójście na studia zmieniło moją sytuację. ZMIENIŁO SIĘ MOJE PODEJŚCIE DO KONTAKTÓW Z LUDŹMI. Przestałam się przejmować, co inni o mnie myślą. Mówię Ci - naprawdę nie warto. Usiądź sobie teraz i pomyśl, że tak naprawdę nie zależy Ci, by ten koleś z ławki Cię lubił czy był miły. Pomyśl, że Cię nie lubi i uśmiechnij się. Jakkolwiek to brzmi, postaraj się z tego cieszyć. Wyśmiej to. Bądź dumny, że ktoś Cię nie lubi. Pomyśl o tym, że Ty też kogoś nie lubisz. Że nie lubisz tego kolegi i vice versa. Wyobraź sobie sytuację, że całkiem dobrze sobie radzisz bez niego. Albo w ogóle bez znajomych. Że na wf-ie sam strzelasz bramki, że dobrze odpowiadasz na trudne pytania na lekcji, że wygrywasz jakiś konkurs.

Najlepiej by było, gdybyś obrał sobie jakiś cel w życiu. Lubisz grać w piłkę i jesteś w tym dobry? Zapisz się na sks-y albo do miejscowego klubu. Staraj się grać jak najlepiej i być najlepszym na treningach.

Dużo się ucz, staraj się mieć jak najlepsze oceny. Myśl o swojej przyszłości, by zdobyć jak najlepszy zawód. Jak będziesz miał dobry zawód, będziesz miał pieniądze. Będziesz miał pieniądze, będziesz miał szacunek. Staraj się o to już teraz.

Spróbuj nauczyć się grać na gitarze. Wielu moich znajomych odnalazło w tym pasję i odskocznię od rzeczywistości. Poza tym dziewczyny lubią chłopaków grających na gitarze;p

Znajdź pasję, znajdź cel i tym żyj

Wiesz czemu ludzię Tobą gardzą? Bo się o nich starasz. Wiedzą, że mogą być dla Ciebie chamscy, a Ty i tak za nimi pójdziesz. Czemu są chamscy? Bo taki jest gatunek ludzki. Przynajmniej jego część. Ma to wpisane w naturę. To by sobie wyznaczyć jak najlepszą pozycję w grupie kosztem innych. To że tak robią jest NIEZALEŻNE od Ciebie. Mógłby to być każdy inny. Jeśli wyczują słabość, wykorzystają ją. Dlatego jak widzisz, że ktoś Cię nie szanuje - olej go. Nie przebywaj z nim, nie staraj się go zjednać, udobruchać. To tylko pogorszy sytuację. Pomyśl sobie - i dobrze, mam go gdzieś.

Zdaję sobie sprawę, że może Ci się to wydawać niemożliwe czy bezsensowne. Też mi się tak wydawało. To, że nie warto się martwić zrozumiałam dopiero niedawno i żałuję, że nie wtedy jak byłam w Twoim wieku. Patrząc wstecz, dziwię się sobie, że mogłam się przejmować takimi gównami. Teraz wiem, że to nie miało znaczenia.

Ludzie przychodzą i odchodzą. Z ludźmi z liceum nie utrzymuję żadnego kontaktu, ba nawet nie wiem czy kiedykolwiek w życiu ich jeszcze zobaczę.

Poprzeglądaj na necie, jak się żyje ludziom nw innych częściach świata - umierają z głodu, chorób, nie mają własnego domu a nad głową co chwila wybucha bomba. Wtedy docenisz swoją sytuację - że masz dom, zdrowie i rodziców.

Poświęć więcej czasu rodzicom, staraj się z nimi więcej rozmawiać, gdzieś razem wyskoczyć. Są najbliższymi Tobie ludźmi, więc ich doceń i troszcz się o nich. Pomyśl o sobie, swoich planach, marzeniach, pasjach. Staraj się je spełnić.

Pozdrawiam i życzę powodzenia!!!

Hej :)

Są tutaj może jakieś osoby z Bydgoszczy i chciałyby wyskoczyć na piwko/pizzę?

Uważam tak samo jak moi przedmówcy. Ta kobieta nie jest ( a może i nigdy nie będzie) w stanie zbudować poważnej relacji. Prowadzi niezależnie, niezobowiązujące życie i póki co dobrze jej z tym.

To straszne, że mogła zniszczyć czyjąś rodzinę, zawalić czyjeś życie. Jaka kobieta interesuje się żonatym facetem? Może nie chodzi tyle o jego żonę, ale o dzieci które mogą mieć rozbite życie, rosnąć w poczuciu niestabilności i braku bezpieczeństwa. Fakt - mężczyzna gdyby nie chciał, to by nie poszedł, ale ona musiała go uwodzić z premedytacją...

Rozumiem jak ciężko może być, widując codziennie osobę, na której Ci zależy. Może postaraj się zatrzeć jej dobry obraz, który jest przyczyną uczuć wobec niej. Pomyśl, że wcale nie jest taka piękna, dobra, inteligentna, zabawna - przypomnij sobie sytuacje, które podważały jej zalety. Stwórz sobie w głowie obraz kobiety idealnej, którą byś na pewno kochał i pomyśl, jak bardzo odbiega od tego ideału.

Proponuję też rozejrzeć się za tą kobietą idealną. Na pewno gdzieś na świecie jest taka stworzona dla Ciebie, która jest Ciebie warta i z którą zbudujecie szczęśliwy związek. Trzeba tylko poszukać ;-)

Myśląc o tej partnerce idealnej, spróbuj coraz bardziej odsuwać koleżanką z pracy - ona przecież nią nie jest.)

Pozdrawiam i życzę szczęścia;)

Maro - mama zwsze Cie przytuli ;-)

Ktoś wspominał o fajkach, ja mam ochotę na miętowego red-white'a :-D

164 i nie lubię jak wszyscy patrzą na mnie z góry :-)

Ja mam tylko znajomych ze studiów. Stare znajomości się rozsypały, albo je zerwałam bo były toksyczne... Teraz są wakacje, oni mają swoich znajomych na miejscu. Ja jestem jedynaczką, nie mam nikogo w rodzinie w swoim wieku. Ogólnie utrzymujemy słabe kontakty z rodziną, wdarły się konflikty ;(( Rodzice to raczej domatorzy, dużo pracują. Tata jak wróci z pracy to tylko ogląda telewizję, tak jest odkąd pamiętam. Chciałabym mieć kogoś z kim mogłabym realizować moje plany i pasje czy chociaż pogadać...

Mi już przestało zależeć, kilka razy wbito mi przysłowiowy nóż w plecy, mimo tylu poświęceń i przysług. Prawda jest taka, że wiele ludzi patrzy na siebie i na swój interes, wiele znajomości i przyjaźni powstało za coś - masz dobrze płatną pracę, władzę i znajomości czy też bardziej przyziemne - lubisz robić to co ja, masz takie same poglądy na pewne sprawy. Te aspekty znikają, znika też powód do kontynuowania relacji. U mnie na studiach jest spory (choć ukryty) wyścig szczurów - nie cierpią kogoś, ale ta osoba ma dobre notatki, zatem udają przyjaźń...

Hej

Jestem Kaśka, mam 21 i pochodzę z Włocławka (kujawsko-pomorskie). Studiuję medycynę, co zajmuje mi większość czasu (ale co uwielbiam ;)), oprócz tego interesuję się historią, rysunkiem i psychologią. W wolnych chwilach biegam, chodzę na fitness i na basen. Słucha głównie rocka - od punka do metalu. Wolę góry niż morze, zimę niż lato, ludzi spokojnych i szczerych niż zarozumiałych i pozerów. W sumie to już nie wiem, co pisać... zatem witam was wszystkich serdecznie i cieszę się, że odkryłam to forum :-D

Pozdrówka