Samotność

Ja nie mam rodziców, praktycznie byli oni obecni w moim życiu tylko pierwsze kilka lat (chociaż szczerze mówiąc, to lepiej żeby i tego nie było). Wiadomo, że nie jest wesoło i taka sytuacja odbija się na wszystkich płaszczyznach życia - mnie osobiście najbardziej to doskwierało w przypadkach, kiedy coś się nie udawało i lądowałam z torbą rzeczy na chodniku, heh no i wtedy nie ma nawet do kogo zadzwonić żeby przenocować albo coś. Ale jak w każdym przypadku jest druga strona medalu - zdaję sobie sprawę, że pozostawiona sama sobie zdobyłam wiele doświadczeń, o wiele więcej się dowiedziałam o życiu, szybko się usamodzielniłam i teraz wiem, że w prawie każdej sytuacji będę sobie w stanie sama jakoś poradzić.

Właśnie filtruję intensywnie :-)

ambitne zadanie sobie wybrałeś

Buddysta, napisałeś całego tego posta w takim tonie, jakby to była prawda absolutna, a przecież to tylko Twoja własna opinia (którą oczywiście szanuję, ale której też zupełnie nie podzielam).

Miłość może oznaczać dla każdej osoby zupełnie coś innego, należy do grupy pojęć, w stosunku do których nie wprowadza się odgórnych, jednoznacznych definicji. Dla mnie miłość jest wtedy kiedy dana osoba stawia czyjeś dobro wyżej swojego, ale już się zorientowałam, że Twoja definicja jest zupełnie inna. Myślę, że miłość jak najbardziej można zaliczyć do problemów psychicznych jaka by ona nie była:) Poza tym to odbiega chyba od tego tematu.

To było skierowane do Czerwona93 oczywiście:)

Nie tylko ideał można obdarzyć prawdziwą miłością i nie mieć w stosunku do niego oczekiwań. Poza tym, to że kogoś kochasz nie oznacza wcale, że sam będziesz szczęśliwy, a może się zdarzyć wręcz przeciwnie. To, co piszę, to nie są moje 'naiwne' życzenia w stosunku do przyszłości, ale opis moich doświadczeń.

A teraz do Lampart - właśnie przeczytałam w innym wątku, że uważasz, iż nie ma czegoś takiego jak prawdziwa miłość. Myślę, że to wyjaśnia Twoje podejście i w tym temacie:)

Ja wynajmuję mieszkania już dobrych parę lat, ale nie miałam wyboru. Zazdroszczę ludziom, którzy mogą spokojnie skończyć studia i znaleźć dobrą pracę, a potem dopiero się usamodzielniać. Jeżeli nie zarabiasz minimum 3 tysięcy na rękę i nie masz stałej pracy to będzie bardzo ciężko (oczywiście też zależy z jakiego miasta jesteś).

"To nie są szczury w laboratorium żeby prowadzić na nich doświadczenia ,przez swoją przykrą cechę charakteru często stają się ofiarami szykanów czy szyderstw ze strony "tych śmiałych" a przez to wychodzą na margines relacjij międzyludzkich ."

- skąd się wzięły w tej rozmowie szczury w laboratorium?
- myślę, że kozłem ofiarnym staje się niekoniecznie osoba nieśmiała, ale taka, która w pewien sposób dąży do takiej roli
- osoby nieśmiałe są na marginesie relacji międzyludzkich już z powodu swojej nieśmiałości dodatkowe czynniki w takim przypadku są zbędne

"na pewno nie wypowiadam się obiektywnie, bo sama jestem nieśmiała" - też nie jestem obiektywna, nie przeprowadzałam żadnych badań na temat osób nieśmiałych i piszę tylko na podstawie swoich doświadczeń:) A z różnicą pomiędzy gimnazjum a studiami zapewne masz rację - z wiekiem ludzie są mniej zapatrzeni w grupę, więc automatycznie nie skreślają osoby nieśmiałej jako tej odstającej od reszty.

Nie chodzi o to, że coś wartościowego było u tych osób wywoływane strachem, ale odwrotnie - że przez strach nie robiły one złych rzeczy. Nie wiadomo jakiego typu kontakty chce nawiązywać osoba nieśmiała i to jest ryzyko. Nie zawsze pod nieśmiałością kryją się dobre intencje, a właśnie tak są często postrzegane osoby nieśmiałe - jako niegroźne i z dobrymi zamiarami.

A czy od osób nieśmiałych oczekuje się upodobnienia do reszty.... myślę, że raczej niczego się od nich nie oczekuje. Innych ludzi małą interesują osoby nieśmiałe, bo przecież nie nawiązują żadnych kontaktów, albo nawiązują minimalne, a jeżeli nie masz z kimś kontaktu, to po co od niego czegokolwiek oczekiwać?

Najczęściej osoba nieśmiała = osoba samotna, zaletami takich osób jest najczęściej refleksyjność spowodowana patrzeniem na otoczenie z perspektywy i "własny świat" (chodzi mi głównie o zainteresowania, oryginalność, nietypowy sposób bycia). Jednak zawsze istnieje duże ryzyko tego, co zrobi osoba nieśmiała, jak już się przełamie:) Spotykałam takie osoby, które będąc nieśmiałymi były naprawdę wartościowe, a potem się okazywało, kiedy już się pozbyły nieśmiałości, że ich wcześniejsza postawa była wywołana jedynie strachem. Tak naprawdę ciężko się dowiedzieć, czego chce osoba nieśmiała i co jej siedzi w głowie, dopóki się tej nieśmiałości nie pozbędzie.