Samotność

Samotność to taka wieczna tęsknota. Tylko kiedy za kimś tęsknimy mamy jeszcze nadzieję, a uczucia są silne, bo wyczekujące, zaś samotność jest szara, smutna, melancholijna, osłabiająca. Choć często samotność to punkt kulminacyjny, nowy początek, nuta nadziei na jakąś porządną znajomość, bo wiemy jak trudno iść w pojedynkę...

Chyba szukam cały czas, bo niezależnie od wszystkiego warto mieć czasem jakieś męskie ramię u swego boku, na którym można oprzeć smutną głowę i wypłakiwać łzy, czy też dzielić się radościami i pocałunkami. I to w ramię kogoś, przy kim nawet utrata oddechu, drżące dłonie i chwilowa arytmia serca jest stanem błogim. :)

Aktualnie to głównie Janusz Leon Wiśniewski. Tak kocham jego twórczość, że po każdej, pojedynczej książce chodzę jak pijana. :) I chociaż jeden wiersz Poświatowskiej, Gałczyńskiego, czy Wojaczka muszę codziennie przeczytać.

Podobno taka przyjaźń istnieje i w niektórych przypadkach ma się bardzo dobrze... Dla mnie osobiście dotąd było to niemożliwe, bo przyjaźń pojawiała się po całym zauroczeniu i zazwyczaj kończyła fiaskiem, czyli teraz się nie odzywamy, jak w niektórych przypadkach powyżej.
Ale mam nadzieję na posiadanie takiej przyjaźni, bo czasem łatwiej wymienić poglądy z kimś różnym zupełnie niemal. :)

Witam wszystkich. :) Jestem tutaj nowa, lekko zagubiona i już rozglądam się po forum, mając nadzieję, że znajdę swoje miejsce.