Samotność

Mój pierwszy stosunek z samotnością odbyłem w liceum. Wiem, dziwnie brzmi, ale praktycznie przez całą szkołę średnią samotność non stop mi towarzyszyła, dlatego nadałem jej wiele cech ludzkich. Byłem z nią wręcz związany. Nie potrafiłem z nią walczyć, więc się jej oddałem. Byłem samotnikiem. Oczywiście, miałem wielu kolegów i koleżanek, ale przez większość przerw po prostu siedziałem na ławce i gapiłem się albo na podłogę albo na przechodzących ludzi. Na swoim blogu napisałem:
Byłem dziś na spacerze. Sam. Poszedłem pod most. Rozmyślałem trochę. Wypaliłem papierosa i wypiłem piwo. Pośpiewałem szeptem, by nikt nie usłyszał. Taki jestem, Wolę być sam. Chodzę na spacery po tej spokojnej małej miejscowości, póki jeszcze mogę. Dużo rozmyślam o życiu. Szczególnie o tym jednym, nędznym. Moim. Wróciłem do dawnego wcielenia. Maskę o radosnej minie schowałem do kuferka. Póki co, noszę tą "dramatyczną". Od września trzeba będzie znów przerzucić się na... Nie. Nie założę żadnej maski. Moja dusza znów będzie bez wyrazu. Znając już trochę ludzi mnie otaczających mogę stwierdzić, że komentarze typu "Jaki poważny!" lub "Czemu jesteś smutny?" bądź "Tomasz, co jest?" będą na porządku dziennym. Ech...
Bo ja już taki jestem. Siedzę pod ścianą, wpatrzony w podłogę, nieodzywający się. Za to w środku krzyczę. W środku śmieję się lub płaczę. W środku lubię bądź nienawidzę.

Potem poznałem przez Internet fantastyczną kobietę. Pokochałem ją do granic szaleństwa. Rozstaliśmy się. Następnie poczułem coś więcej do innej osoby. Zmarła na białaczkę. Mimo, iż byłem w dwóch internetowych związkach (co może wydać się szczeniackie, a takie nie jest), a w realnym życiu nie miałem przyjaciół, nie czułem się samotny. Smsy i conocne rozmowy przez telefon dawały mi szczęście. Samotność przyćmiła narastająca każdego dnia tęsknota do osoby, której nigdy nie widziałem na żywo.

Na domiar złego odszedł ode mnie mój najlepszy przyjaciel. Nie miałem się komu zwierzyć, pogadać, nie miałem z kim pójść na piwo, pograć w piłkę. Kontakt z kumplami z podstawówki, kiedy to każdego dnia graliśmy w piłkę do wieczora, znacznie osłabł. Mieli swoje zainteresowania, swoje kółka wzajemnej adoracji. Ktoś kiedyś powiedział: lepsza samotność, niż tuzin nic nieznaczących ludzi. Dlatego pocieszenia szukałem w Internecie.
Powoli moje życie się zmienia. Może nie jestem całkiem zdrowy, ale z pewnością jestem uleczony.

Samotność jest jak choroba. Zabija Cię od środka, a co widać od zewnątrz. Choć ludzie przeważnie nie widzą, bądź nie chcą widzieć. Ten stan hartuje ducha, da się z tym żyć. Ale niedługo.

Samotność to brak kogoś, kto by cię jej pozbawił.

Od kiedy odszedł ode mnie przyjaciel, z którym przyjaźniłem się 11 lat, sceptycznie podchodzę do tego typu relacji. Jedyną przyjaciółką jest moja partnerka, ale pewne rzeczy muszę przed nią ukryć.

Mi brakuje kogoś, z kim mógłbym pogadać szczerze o życiu, wyjść z nim na piwo. Brakuje mi osób, z którymi mógłbym wyjść, poszaleć, pograć w piłkę.

Wodnik.

Seks to dopełnienie miłości. Nie wyobrażam sobie związku bez seksu. Podczas współżycia jest tak blisko swojej partnerki, że bliżej się nie da. A to najważniejsze.

Nie akceptuję siebie. Nie podobam się sobie (a podobanie się sobie jest bardzo ważne). Być może kiedyś to się zmieni.

Jak miło. Witam, witam.

Sprawdzam tylko, czy ktoś tu w ogóle żyje...