Samotność

Spoko. Tylko tak się zastanawiam: gdzie napisałem, że chciałem coś osiągnąć przez wartość wina. Przecież nie powiedziałem jej tego, że to wino tyle kosztowało. A do tego było przelane do karafki, więc nie mogła tego wyśledzić przez etykietkę nazwę czy cokolwiek. No chyba, że świetnie zna się na winach. W takim przypadku może wyjść na to, że był to zbyt tani trunek :D

Poza tym, trochę dziwne, że z kilku linijek tekstu wyrwałeś akurat to o winie, ale ok.

pawelek, a może byłem za mało wyjątkowy na takie romantyczne chwile :D

cytrynka83, też tak sobie pomyślałem, że może byłem zbyt napalony na to, ale zanim podjąłem ten krok wydawało mi się, że to takie fajne i ona poczuję się doceniona i wyjątkowa. A teraz już nawet nie myślę o tym dlaczego tak się stało. Wyciągnąłem taką nauczkę, że następnym razem zanim zorganizuję taką kolację, dyskretnie wybadam co ta druga osoba o tym myśli ;)

Ciężko tak zamknąć to w ramy. Ale powiedzmy: trip hop, acid jazz, neo-soul, rap, rock. Tak, wiem, niezły miszmasz.

Lamb - Among the Clouds

72, czyli wyraźna fobia społeczna. Muszę gdzieś poszukać jakichś, choćby ogólnych, wniosków z tego testu.

To ja chyba jestem seksualnym retardem, bo mi wyszło 59.

Raz poznałem jedną dziewczynę w barze, pisaliśmy sobie esemeski, potem spotkaliśmy się na meczu siatkówki, wyszliśmy razem kilka razy. Można powiedzieć, że prawie chodziliśmy ze sobą. Było fajnie i dobrze się dogadywaliśmy. Pomyślałem, że zaproszę ją do siebie na kolację przy świecach, wybrałem najromantyczniejszą muzykę jaką udało mi się znaleźć, poprosiłem kuzynkę żeby pomogła mi w przygotowaniu czegoś specjalnego, kupiłem wino za 30 złotych. Niestety, rozmowa się jakoś nie kleiła, ogólnie nie spodobało jej się, potem napisała mi, że to nie w jej stylu, wynudziła się i chyba nie pasujemy do siebie. Koniec historii.

zielonakarafka, Mariette, siemka.

Pracuję, mam przyjeciala, dwie koleżanki, garstkę znajomych, dwóch braci i matkę. W robocie jest to wszystko trochę naciągane, przyjaciel się ożenił, koleżanki studiują w innym mieście, znajomi czasem są, czasem ich nie ma, bracia są znacznie młodsi, a matka uważa mnie za debila i nie w ogóle nie wykazuje chęci do rozmowy. Dlatego, pomimo, że teoretycznie mam ludzi, czuję się strasznie samotny. Nie chcę tego przyrównywać do takiej prostej skali jak od 0 do 10, bo to nie takie proste. W każdym razie jest to strasznie zjadliwy rodzaj samotności. Zresztą, jak pewnie każdy jej gatunek.

Ale pomimo tego jakoś usilnie z tym nie walczę. Jest mi źle, ale w jakiś szczególny sposób dobrze mi z tym. Taki jestem pokręcony i pomimo, że czasem chciałbym zmienić swoje życie, brak mi motywacji. I tu się koło zamyka. Strasznie to frustrujące, bo czuję taki wewnętrzny konflikt, co prawdę mówiąc utrudnia walkę z samotnością. Rzal i bul.

Sam nie wiem czego tutaj szukam. W każdym razie witam. Mam 20 lat i jestem gościem, który bardzo mało wie.