Samotność

naszkicuję swoją sytuację.

jestem zakochana w pewnym chłopaku od kilku lat. zwróciłam na niego uwagę już na początku, jednak przez pierwsze lata nie mieliśmy dobrego kontaktu, rzadko się widywaliśmy, taka zwykła znajomość. w pewnym momencie coś się zmieniło i kontakt się poprawił - często się spotykaliśmy, chodziliśmy razem na imprezy, wyjeżdżaliśmy itd. wiedziałam, że mimo tego, że jesteśmy blisko, nigdy nie będziemy parą, ale mimo to nie wiadomo kiedy uzależniłam się od niego i uświadomiłam to sobie za późno.

postanowiłam zerwać z nim zupełnie kontakt, żeby o nim nie myśleć, jak najszybciej się odciąć i aby ta relacja mnie nie prześladowała. najciekawsze jest to, że on, mimo tego, że wcześniej byliśmy dobrymi znajomymi, przez te kilka miesięcy ani razu się do mnie nie odezwał, totalnie mnie olał. niby nie powinnam się przejmować, widząc taką reakcję z jego strony, ale było mi bardzo ciężko, były momenty, że zupełnie się rozsypywałam i mimo upływu czasu nie radziłam sobie z tym.

w pewnym momencie (po x miesiącach) przyszedł do mnie i mnie przeprosił, że się tak długo nie odzywał, nie potrafił mi tego wytłumaczyć, ale powiedział, że było mu przez ten czas ciężko i że chciałby naprawić kontakt. powiedziałam, że naprawienie relacji po takim czasie wymaga dużo pracy i jedna rozmowa tego nie załatwi, powiedział, że o tym wie i że będzie próbował. tymczasem mijają kolejne tygodnie i nie zmienia się nic. sama właściwie nie wiem, czy chcę, aby coś się zmieniło, bo tak naprawdę nie chcę, abyśmy byli tylko znajomymi i bawienie się w przyjaźnie nie ma sensu. nie zmienia to jednak faktu, że jego zachowanie bardzo mnie rani, bo momentami czuję się jak śmieć, którego można w każdej chwili kopnąć i pójść sobie dalej.

wiem, że nie powinnam przejmować się osobą, która mnie nie szanuje i której na mnie nie zależy, ale naprawdę nie potrafię. jestem od niego uzależniona i choć minęło już tak dużo czasu, nic się nie zmieniło w moim stosunku do niego. nie pomaga tysiąc zajęć, zrywanie kontaktu, nie widywanie się, bo tworzy się z tego strasznie destrukcyjna mieszanka, która momentami odbiera mi chęci na cokolwiek. stąd też zwracam się do Was - może ktoś z Was był w podobnej sytuacji, albo przynajmniej potrafi mi jakkolwiek wytłumaczyć to, co się dzieje? może ja czegoś nie rozumiem, nie dostrzegam albo przeinaczam, odbieram na opak jego zachowanie, jestem przewrażliwiona albo zdesperowana? może jest jakieś wyjście z tej sytuacji, którego nie widzę i możliwość, żebym w końcu pogodziła się z tym, że ta znajomość nie jest nic warta i przyzwyczaiła się do życia bez niego?

proszę tylko, nie piszcie, że trzeba czasu. czas nie pomaga.

Sara Bareilles - Gravity :serce:

na gitarze to będzie już prawie 10 lat (ale staż nie idzie w parze z umiejętnościami xD). na pianinie zaczęłam rok temu. ;-)

hej :) można się nauczyć - trzeba tylko zdobyć gitarę i nic więcej nie stoi na przeszkodzie :)

no bo według mnie jeśli twierdzisz, że zaakceptowałeś samotność, a jednocześnie świadomie lub podświadomie dalej ciągle liczysz na to, że w końcu kogoś sobie znajdziesz, to raczej nie można tu mówić o akceptacji tego stanu ;-)

takie wymarzone, wymarzone - Izrael- już odwiedziłam, teraz nie mam chyba takiego jednego miejsca, chociaż chętnie odwiedziłabym Malezję i Singapur ;-)

cześć :) czym się zajmujesz?

tak, dosyć dużo. w tym roku odwiedziłam 7 nowych państw, a ogólnie to około 30.

cześć :) najczęściej fotografuję, kiedy wyjeżdżam, a więc różne zakątki świata, od ludzi przez miasto aż do natury.