Samotność

Powiedzcie faceci, dlaczego nie doceniacie kochającej Was kobiety? Tylko "testujecie" swoje możliwości i "jak nie jedna, to druga"?

Dlaczego w dzisiejszym świecie nie ma prawdziwej miłości... Dlaczego w dzisiejszym świecie słowa tak mało znaczą... Dlaczego w dzisiejszym świecie egoizm jest źródłem szczęścia osobistego?

Po swych doświadczeniach muszę diametralnie zmienić się w "szarego człowieka", który myśli wyłącznie o sobie, nie liczy się z bliskimi. Muszę w końcu stać się kobietą, która WYKORZYSTUJE facetów, a nie daje całą siebie i staje na głowie.

Dziwne, że sami faceci się tutaj wypowiadają.

A jak uważacie, jakie są kobiety? Czego one chcą? Czy są jakieś samotne kobiety (oprócz mnie?:)) Nie chodzi mi o samotność "nie mam faceta". Tylko o taką życiową samotność.

Bo ja mam dziwne wrażenie, że wszystkie kobiety jakie znam są towarzyskie, nie wiedzą co to samotność.

Przyczyny Naszej samotności. Myślę, że każdy kto pisze posty w tym wątku i ogólnie na forum, może podać bardzo podobne powody: raczej mało osób rodzi się z postanowieniem "tak, będę samotny na wieki wieków".

Podobne powody, czyli: brak zaufania do innych osób, spowodowany jakimś zawiedzeniem się na nich i to kilka razy z rzędu/niska samoocena, również spowodowana traktowaniem przez innych/niezrozumienie/strach przed efektem rozwoju danej relacji międzyludzkiej etc.

Jednym z głównych zadań mego dnia codziennego jest obserwacja ludzi, ich zachowań, reakcji, szczególnie w środkach komunikacji. W sumie to jest tyle osób, jestem otwartym człowiekiem i nie mam problemu z zawieraniem znajomości - przychodzi mi to bardzo łatwo. Ale mimo to, jestem samotna. Właśnie jest to spowodowane strachem, brakiem zaufania, strachem przed tym że ktoś zrani i będę cierpieć. Boję się cierpienia a i tak ciągle je przyciągam, jak magnes. Zresztą, jeśli chodzi o interes międzyludzki, to zauważyłam że ludzie tworzą między sobą takie "kręgi". I ciężko się wbić w coś takiego. Moim problemem jest również to, że jestem w stanie dogadać się z każdym na poziomie koleżeńskim rzecz jasna. I właśnie to, że potrafię dogadać się z każdym, wejść na "falę" danej osoby, to mnie to gubi... Bo już sama nie wiem, co jest "moje", co powinnam akceptować, a czego nie.

No i chyba jedną z przyczyn mej samotności jest przesadna wrażliwość...

Jeśli chodzi o samotność "partnerską", to ja nie mam dużych wymagań. Chciałabym, by druga osoba była dobra, szczera, odpowiedzialna, pracowita, inteligentna (facet w sensie, żeby nie było). Więcej wymagań nie mam. A i tak, faceci potrafią dobrze się kamuflować i zwykle jeden z drugim udaje "dobrego, szczerego...", a wychodzi słoma z butów.

Głupie mam te wymagania, jak na kobietę. Gdybym wymagała kasy, fury, prezencików co tydzień, biżuterii ze złota z każdej okazji (tak, znam kilka takich dziewczyn), wyjazdów kilka razy do roku (Kreta, Australia, WZP - ostatnio znajoma związała się z bogatym Amerykaninem by ten ją obwoził wszędzie), to bym była pewnie szczęśliwsza. A gdyby taki mnie zostawił, to bym miała tę świadomość przynajmniej że zostało mi 10 złotych naszyjników, podróże po całym świecie itp.

Chyba zaczynam rozumieć, o co chodzi takim kobietom.