Samotność

Jedno i drugie jest ważne. Jak dla mnie musi zaistnieć najpierw miłość, zanim będę skłonny kochać się z dziewczyną (i tak w sumie w każdym przypadku być powinno). Nie można jednakże zapomnieć o fakcie, że potrzeba seksualna jest potrzebą fizjologiczną i nie można wobec niej przejść obojętnie. Kończąc swój offtop... Dla mnie jest obojętne czy dziewczyna jest doświadczona, czy jest dziewicą, jeśli ją kocham.

Są i chcą, tylko nie mają jak :-|

Trzykrotnie i za każdym razem bardzo nieszczęśliwie.

No hej, witaj na forum :oczko:

Nie, nie przyzwyczaiłem się do niej i nie mam zamiaru się przyzwyczajać (godzić się na to). Z moich kilkuletnich obserwacji wynika, że głębsze relacje z ludźmi są mi (i nie tylko) potrzebne do życia niczym tlen, ich brak powoli mnie zabija.

Witam Was,

Jak na pewno wszystkich (a przynajmniej wielu) z Was sprowadziło mnie na to forum jedno... samotność, której mam dość :C

Jestem 22-letnim człowiekiem, który w życiu już trochę przeszedł. Tak w dużym skrócie... Odkąd pamiętam, ciągle mam problemy z adaptacją wśród ludzi (zwłaszcza w dużych grupach). Zawsze wolałem spędzać godziny nad jakimś zainteresowaniem i "rozbierać jakiś temat na czynniki pierwsze". Miałem trudne dzieciństwo, zwłaszcza jako uczeń. Nie byłem osobą lubianą, raczej postrzeganą jako dziwak. Na porządku dziennym były jakieś przykre docinki, śmiano się ze mnie. Zdecydowanie najgorszym momentem w tym wszystkim był okres gimnazjum, kiedy to znęcano się nade mną psychicznie i fizycznie (to, że jeszcze wtedy jakoś to zniosłem, to chyba cud). Zacząłem się wtedy izolować (jak tylko mogłem) od ludzi, popadłem w uzależnienie od komputera (z którego po dziś dzień coś jeszcze zostało). Próbowałem z tym wszystkim walczyć, zwłaszcza wtedy, kiedy się zakochiwałem. Te momenty zaczęły sprawiać, że poczułem silną potrzebę, aby porzucić samotność. Niestety nie było to łatwe, kilkukrotnie po nieudanych próbach zamykałem się z powrotem w sobie, popadłem w depresję, porzuciłem naukę (co prawda studiowałem później przez pewien czas, ale zabrakło mi siły). Martwi mnie i dołuje fakt, że moje relacje z ludźmi często bywają płytkie, a te które bywały głębsze, szybko się kończyły.
Obecnie jestem świeżo po kolejnym zawodzie miłosnym, z wieloma spiętrzonymi potrzebami, które "aż krzyczą, by je zaspokoić". Czuję, że mam coraz mniej (resztki!!!) sił, by jeszcze walczyć o swoje życie i leczyć się (depresja, zaburzenia lękowe, do tego zespół Aspergera, uzależnienie od komputera, palenia i sypiący się organizm).

Jedyną nadzieją pozostaje dla mnie nawiązanie i utrzymanie głębszych relacji (nawet kilku(nastu) + związek), bo jak zauważyłem, tylko wtedy dostaję pewny zastrzyk sił i cokolwiek mi się chce. Po cichu liczę na to, że uda mi się zrobić to tutaj.