Samotność

Czytając wasze wypowiedzi spostrzegłem cały ogrom form samotności. Niezwykle miło jest czytać szczere wypowiedzi ludzi, którzy potrzebują więcej miłości. W moim przypadku odczucie samotności pojawiło się w najbardziej niespodziewanym momencie - gdy zacząłem ratować życie innych. Zostałem strażakiem i po wielu selekcjach udało mi się dobrnąć do celu. Dane mi było doświadczyć przecudnej sytuacji, gdy udało się wyciągnąć człoweka z gruzowiska. Czekała na niego młoda kobieta. Słowo pisane nie jest w stanie odzwierciedlić tego właśnie momentu, gdy dowiedzieli się, że będzie dobrze. Stałem wtedy jak słup, wykończony, upocony, pozdzierany. Zauważyłem czego mi brakuje, czego nie zaznałem do tej pory. Z jednej strony duma, z drugiej tak naprawdę samotność - patrzeć na tak potężne uczucie i nie zaznać go przez całe życie. Jednak wiem, że warto poświęcić siebie chociażby dla dwojga tych ludzi. Jaka jest wasza opinia?

Zagadanie na inny temat :P Swoją drogą najlepszym lekarstwem jest ktoś, kto odkryje płomień który jest w nas, ale o tym jeszcze nie wiemy.

Witam ^^ Ahhh ta nocka na służbie. Chciałbym was poznać wszystkich ;-)

1 Poznajemy innych samotnych
2 Bierzemy się za siebie
3 Doceniamy :D

Gdy ratuję czyjeś życie, a wiem że są małe szanse.

Samotność to złudzenie. Na szczęście pomaga rozmowa z kimś nowym, kto chętnie nas wysłucha ;-)

0 Porozmawiajmy, a udowodnię że taki jest Twój wynik :-)