Samotność

No witaj, serdecznie! Dobrze, że tutaj się znalazłaś?

Teraz ludzie tylko potrafią mówić o przyjaźńi, wiele obiecują, są piękne słowa, ale bez pokrycia i puste. Każdy jest dobry w mówieniu, a działanie żadne i to jest zakłamane. Czasy są teraz zakłamane, egoistyczne i dlatego ludzie tak się zachowują. Większośc ludzi pewnie jest samotnych, osamotnionych nie z wyboru, tylko z konieczności losu. No bo kto chciałby być samotny, jeśli każdy ma uczucia? No podobno są tacy ludzie, którzy chcą żyć w samotności, ale tacy ludzie chyba nie mają uczuć, lub mają ich mało.

Ja mam wiele marzeń, które chyba i tak się nie spełnią, nigdy...Jednym z takich największych marzeń i zwyczajnych jest, bym był szczęśliwy w życiu i to bardzo. Marzę o tym, by mieć dobrą i oddaną dziewczynę, przyjaciółkę, mieć trochę lepsze życie i nie martwić się o jutrzejszy dzień. Niby to takie proste marzenie, bo "bycie szczęśliwym", radosnym, obecność kogoś bliskiego i normalne życie, gdzie inni to wszystko dostali z łatwością, to jednak dla ludzi samotnych i opuszczonych jest to trudne do zdobycia, a nawet czasem nieosiągalne. Dla wielu szczęsliwe i udane życie pozostaje tylko marzeniem, a inni nie muszą o tym marzyć, bo już takie życie mają.

Ja teraz mieszkam w Pionkach-to mała miejscowość koło Radomia w woj.mazowieckim, ale pochodzę ze Szczecina i jestem w Pomorza.

Ja raczej nigdy nie czuję radośći w życiu, bo nie ma u mnie żadnych powodów do tego. Człowiek nieszczęśliwy, samotny, odrzucony nie może czuć radośći, raczej odczuwa smutek, cierpienie, gniew, czasem też żal. Ja to wszystko właśnie odczuwam i wiem, że to jest negatywne odczucie, ale ja tego nie chcę na własne życzenie, tylko to życie tak pokierowało.

Ja przeważnie zawsze mam średnie samopoczucie, bo wynika to z mojej cholernej samotnośći i braku bliskiej mi osoby. Brak szczęścia w życiu, brak akceptacji, zrozumienia-to wszystko powoduje, że nigdy nie mam pełnego dobrego samopoczucia psychicznego. Nawet jest tak, że często nie mam siły, by w ogóle żyć. Fizycznie jestem zdrowy, nic mi nie dolega, ciało mam młode i energiczne, ale ze stanem psychicznym jest gorzej. Ja się tylko cieszę, że to jeszcze nie deprecha, ale moje życie w pustce może prowadzić do poważnej depresji, czego bym nie chciał. Zresztą ja kiedyś już miałem depresję i mój stan psychiczny był beznadziejny, więc wiem, jak to smakuje. U mnie nigdy nie było dobrze w życiu, same niepowodzenia, zarówno w sprawach materialnych, jak i w sprawach psychologicznych, uczuciowych.

Gdybyśmy żyli w normalnym społeczeństwie i uporządkowanym, a ludzie mieliby prawidłowe myślenie i postępowanie, szanowaliby, rozumieli innych, to nikt nie musiałby szukać na siłę szczęścia, bo ono samo by przychodziło. Wszystko zależałoby od decyzji innych ludzi. Dlaczego ja nigdy w życiu nikogo nie miałem, a potrzebuję przyjaźńi, miłośći? Bo ja jeden mam prawidłowe myślenie o życiu, a inni wokół mnie myślą inaczej i często źle, dlatego takim ludziom nie odpowiadam, więc skutkiem jest brak szczęścia do dziewczyny dobrej, przyjaciółki i to może nawet wydać się dziwne, ale tak po prostu jest.

Zawsze będziemy czuć się samotni, dopóki ktoś nas nie zauważy i się nami nie zainteresuje. Nie ma sensu przecież na siłę szukać szczęścia w innych ludziach, jeśli oni i tak nas olewają? To wszystko zależy od innych ludzi, jak będą nas widzieć, jak będą oceniać i czy będą się nami interesowali, ale od nas zależy tyle samo i to samo. Tylko my wiemy, że potrzebujemy przyjaźńi, zrozumienia, akceptacji, szczęscia i to czujemy, ale inni ludzie mają inne myślenie, inne oczekiwania, inne wymagania i dlatego nigdy nas nie zaakceptują. Potrzeba trafić na ludzi podobnych do nas, podobnie myślących, tylko problem polega zawsze na jednym, że ciężko jest na takich trafić, a czasem wydaję się to niemożliwe. Żyjemy w społeczeństwie, ale do odpowiednich ludzi trzeba mieć szczęscie i to nie małe. Wiem to chociażby z własnego doświadczenia życiowego i są to fakty, a nie jakieś wyobrażenia.

Ale czasami, a nawet często jest tak z ludzmi, że tu nie chodzi tylko o nieśmiałośc, ale też o brak pewnej odwagi do jakiegoś działania, czy reakcji. Przecież prawie każdy człowiek nie miałby odwagi, by zaaragować np.na jakąś bójkę na ulicy, czy na jakąś tragedie. Większośc ludzi boi się reakcji, wtrącenia się w nieswoje sprawy i to akurat nie jest "nieśmiałośc", tylko brak odwagi, strach, a to już inna sprawa.

Czy na pewno nieśmiałość jest głównym powodem i przeszkodą w nawiązywaniu znajomośći z ludzmi? Czy może nie chodzi tylko o samą nieśmiałość, ale też o inne sprawy? Bo ja myślę, że większość ludzi jest w jakimś sensie niesmiałych, tylko jedni są mniej nieśmiali, a inni bardziej nieśmiali, ale ta sprawa dotyka każdego człowieka. W moim przypadku jest tak, że ja mam dobre podejśćie do ludzi i potrafię z nimi rozmawiać, tylko to też zależy od pewnych sytuacji i nastroju, jaki mam. Jeśli znajduję się w jakiejś "wyjątkowej" sytuacji dla mnie, to wtedy mam większą smiałość, a nawet dużą, aby coś komuś obcemu powiedzieć, czy się zachować. Wiele takich sytuacji już miałem. Jeśli mam dobry humor, czuję się dobrze psychicznie, wtedy mam większą śmiałość do ludzi, ale to chyba jak wielu ludzi? Wiele tutaj zależy od zachowania innych ludzi, od ich nastawienia, od charakteru...Co wy sądzicie na ten temat?

Ja raczej tak nie mam, że świadomie wybieram "odizolowanie się od ludzi". Ja chcę przebywać wśród ludzi i tak staram się robić, tyle tylko że moja sytuacja, jaką mam nie zawsze pozwala mi na przebywanie wśród ludzi w konkretnych miejscach. A tak poza tym to czasem po prostu brakuje mi chęci na przebywanie z ludzmi, gdy jest mi ciężko, źle, ale ja chcę przebywać z ludzmi. Myślę, że każdy człowiek, nawet ten najbardziej towarzyski ma często takie słabości i chwilę, które powodują, że chce przebywać sam, zamknięty w domu i nie widzieć nikogo. Bo czasami towarzystwo męczy, tym bardziej jeśli jest ono nieodpowiednie. Teraz mamy takie ciężkie czasy, gdzie jest dużo problemów, ludzie tracą prace, brakuje perspektyw na życie, a to powoduje, że oni zamykają się w domach, nie mają chęći na wyjścia ze znajomymi gdziekolwiek, bo zajmują się swoimi problemami. To nie jest tak do końca, że ludzie izolują się od innych ludzi, bo tak chcą, tylko czasem robią tak, bo tracą chęći na kontakty z ludzmi. Chociażby depresja jest jednym z głównych powodów, dla których ludzie izolują się od ludzi i to jest normalny objaw.

Jeśli ja spotykam na drodze róznych ludzi, lub ich poznaję i wyczuwam, że oni nie są dla mnie dobrzy, czuli, po prostu nie chcę ich poznawać, bo i tak nie miałoby to sensu. Można mieć bardzo wielu znajomych i każdy człowiek kogoś zna ze znajomych, tylko nie każdy z nich musi być naszym przyjacielem, lub żaden z nich nie musi nim być i z tym należy się pogodzić. Nie można na siłę wymagać od ludzi przyjaźńi, jeśli oni tego samego nie oczekują. Przyjaźń powinna być dobrowolna i oddana, a nie taka "wymuszana".

I to dziwne, bo ja nigdy nie spotkałem na swojej drodze takich ludzi, którzy byliby dla mnie bezinteresowni i oddani? Oczywiście znam wielu znajomych, ale nikt z tych znajomych nie jest mi bliski i nie interesuje się moim życiem. Sam chciałbym dać komuś przyjaźń i bliskośc, ale nie ma takiej osoby, której by na tym zależało. O miłości nawet już nie wspomne, bo nigdy tej miłości nie miałem w życiu.

Masz prawo się ze mną nie zgodzić, ale mi nie chodziło o wszystkich ludzi, tylko o "prawdziwych przyjaciół", których teraz jest bardzo mało, znając życie. Nie wiem jakie jest społeczeństwo w innych krajach...być może tam ludzie są solidarni? Bardziej potrafią się przyjaźńić? U nas w Polsce jest tak jakoś "dziko", "ponuro" i tutaj ludzie nie potrafią nawet ze sobą rozmawiać. Oczywiście ja tego nie uogólniam, że wszyscy ludzie tacy są, bo tak nie jest, ale chodzi w ogóle o cały kraj, o społeczeństwo polskie. Ja nie wymagam od wszystkich przyjaźńi, bo zgadzam się, z tym że każdy jest inny i ma inne oczekiwania, chodzi tylko o to, by spotkać takich ludzi na swojej drodze, którzy byliby dla nas dobrzy, przyjacielscy. Być może dla niektórych jest za duże wymaganie? Ale jest wielu naprawdę wartościowych ludzi, którzy zasługują na przyjaźń drugiego człowieka i to jest bezinteresowne.

Każdy oczekuję czegoś w zamian, nic nikt nikomu nie daję za darmo. Rozumiem to, że trzeba płacić w sklepie za produkty, za przejazdy, za korzystanie z toalety w mieście, ale nie rozumiem tego, dlaczego człowiek ma płacić drugiej osobie za towarzystwo z nim spędzone? Za to, że jest się czyimś przyjacielem trzeba za to płacić, tylko oczywiście nie dosłownie, ale w jakimś sensie.