Samotność

Brawo Luna, zdrowe podejście :).

Po 30 latach tylko jedno przychodzi mi do głowy, nie istnieje. A dodatkowo zdaje sobie sprawę ile mam wad, to musiałaby to być kobieta, która jeszcze by je wszystkie zaakceptowała :D. Innymi słowy mission impossible. Hehehe... ja wybredny, a jeśli już ktoś mieści się w moich kategoriach, to ja nie mieszczę w jej ;).

Skąd wiesz jak my wyglądamy ^^

Wydaje mi się, że to jest kwestia charakteru pochodząca z genów. Nam po prostu brak tej charyzmy i jesteśmy osobami preferującymi domowe zacisze albo coś w tym rodzaju. Z jednej strony powoduje to izolację we współczesnym świecie, przepełnionym rozrywką, z drugiej mamy większe szanse na stabilne życie bez wychowywania dzieci jako dzieci ;). Każdy kij ma dwa końce.

Kiedy ja miałem kilkanaście lat, to tłumaczyłem sobie po prostu, że urodziłem się w złych czasach. Bardziej chyba odpowiadałby mojemu jestestwu żywot człowieka poczciwego w średniowieczu, renesansie albo innym okresie nie nastawionym tak bardzo na "popularność".

Podobnie jak nudę, samotność zabija się zabijaniem czasu. Wszelkie hobby, rozrywka, wyjazdy, przyjemności zabijają samotność... na chwilę. Ale ona powraca, często, gęsto ze zdwojoną siłą. Wtedy są 3 opcje.
1. Zaakceptować ją taką, jaką jest. Przestać dostrzegać w niej tylko wady, a szukać zalet.
2. Porzucić swoje nadzieje o miłości, przestać wybrzydzać i brać co los da.
3. Trafić w totka, znaczy się na miłość.

Ponieważ jestem większym optymistą niż pesymistą to osobiście wybieram pierwszą opcję. Jak poznam kogoś, super. Jak nie, trudno. Nie mam zamiaru tracić życia na szukanie i użalanie. Warto odwiedzać takie miejsca jak to, gdzie można odnaleźć inne osoby o podobnym... bycie. Ale rozpaczać, czy użalać się... serio, szkoda czasu. Można go lepiej wykorzystać.

Z takim podejściem to nic nie zmienisz :). Odrobinę ambicji. Masz jedno z najgorszych spojrzeń na świat jakie można mieć. A jeśli ktoś wyciąga dłoń, to mówisz, że to i tak nic nie da. MOBILIZACJA, chęć do zmian. Skoro ich potrzebujesz, to musisz się zmobilizować do działań. Odrobinę samozaparcia, silnej woli. Wbrew pozorom, to łatwiejsze niż rzucanie papierosów. Ogarnij się, to reszta pójdzie z górki. A jeśli wszystkiemu będziesz "zaprzeczać" to i tak ktokolwiek, cokolwiek tu napisze, daremny jego trud.

To się zresetuj. Wyjdź do lasu na dwie godziny, pospaceruj. Wyjedź do na weekend do kuzynki. Zmień otoczenie na chwilę, może przestaniesz myśleć o tym, co aktualne otoczenie w kółko Ci przypomina.

Na początek polecam myśl Kasi Nosowskiej:
"Opcja: zaprzyjaźnij się z samym sobą jest idealna, a właściwie jedyna, żeby nie czuć się megasamotnym w życiu."
Moje życie diametralnie zmieniło się, gdy uświadomiłem sobie 3 rzeczy.
1. Każdy rodzi się, żyje i umiera.
2. Wszystko ma zalety i wady.
3. Non est ad astra morris e terris via. (Nie ma łatwej drogi z ziemi do gwiazd.) Seneka
Żyć można na dwa sposoby.
1. Możesz wszędzie dostrzegać wady i się nimi przejmować.
2. Szukać we wszystkim choćby najmniejszych zalet, takich ziarenek szczęścia.
Nikt nie obiecywał, że życie będzie proste, bywa ciężki i do bani. Ale masz swoje życie i leży ono w Twoich rękach. Rób to, co lubisz robić i nie oglądaj się na innych. Jeśli nie wiesz co lubisz, zacznij próbować wszystkiego po kolei, aż znajdziesz.

To na początek. Potem sama będziesz wiedzieć co dalej ;).

Pozdrawiam

Widzę trochę dobrej muzy, to też coś wrzucę.

Basti & Trauti - Samotność
REF: Przez życie idę sam
Ramie w ramie idę sam, idę sam
Idę sam,
Przez życie idę sam,
Idę sam, idę sam,

Jak dla mnie mega refren :)

ONA - Niekochana
Jestem sama... taki los.

Klasyka. ONA miało wiele bardzo fajnych kawałków.

Godsmack - I Stand Alone
Pozostaję sam...

Jeden z komentarzy do tego widziałem: "I stand alone on Valentine's day .. "

Chciałem dać linki do teledysków... ale forum ma zabezpieczenia :(. Ale jeśli chcecie posłuchać łatwo te utwory na YT znaleźć.

Pozdro

Witam

To chyba dobre miejsce, na pierwszy post. Można opowiedzieć coś o sobie, swój punkt widzenia i kawałek historii.

Singlem jestem przeszło 3 lata i nie tylko poznałem smak samotności, ale i oswoiłem się z nią. W pewnym sensie dostrzegam, że jest ona częścią życia każdego z nas, różni się tylko jej wymiar. Osoby będące w związku, posiadające dwójkę dzieci potrafią być bardziej samotne od singla mieszkającego samemu w kawalerce.

Ja sam mam chyba wrodzoną w moim charakterze cechę izolowania się od ludzi. Jedna część mnie chciałaby spotkać 'wyjątkową' dziewczynę, z którą chciałbym spędzać czas i która akceptowała by mnie. Ale jak historia pokazuje, nawet jeśli kogoś takiego poznaję to wcześniej, czy później ja albo ów dziewczyna zaczynamy się wycofywać.

Najdłuższy związek w którym żyłem trwał 4 lata. Patrząc wstecz nie dostrzegam w tym związku miłości, a dobrowolny układ, w którym odpowiadała nam obojgu swoboda jaką sobie dawaliśmy nawzajem. I generalnie rzecz ujmując to jest najciekawsze w mojej historii. Albowiem okazuje się, że w każdym związku pojawiają się zobowiązania, oczekiwania, nadzieje które są albo nie spełnione. Swoboda w związkach jest zabijana poprzez oczekiwania partnera czy partnerki.

Ludzie mówią, że związki zmuszone są do kompromisów. Ja mam z tym problem. Kompromis nie jest dla mnie rozwiązaniem. Lubię szukać innych sposobów. Dla przykładu jeśli ona woli iść na komedię romantyczną, a on na film fantastyczny. Zazwyczaj jedna osoba musi zrezygnować ze swojego filmu i iść na ten drugi. Ale hej. Przecież można iść na oba filmy, albo nawet ona może iść na swój, a on na swój. W rzeczywistości jest brutalniej. Z reguły jest tak, że jedna osoba nie szanuje tej drugiej. Innymi słowy wracając do przykładu z kinem on musi iść z nią na komedię romantyczną, bo ona tak sobie życzy, ale ona z nim na pewno nie pójdzie na fantasy, bo ją to nie interesuje. Albo odwracając, on pójdzie na film fantasy i ona jak chce to może iść z nim albo na komedię, niech sobie wybierze.

Tego typu przykłady wręcz popychają mnie do samotności. Zacząłem sobie ją szanować oraz doceniać zalety jakimi się charakteryzuje. A zalet ma na prawdę dużo i nie sposób chyba wszystkich wymienić. Problem w tym, że ma jedną wadę z którą ciężko się pogodzić. Chyba właśnie z tego powodu, trafiłem tutaj. Czasem brakuje kogoś do zwykłej rozmowy, a wokół są tylko puste ściany i metalowa puszka łącząca mnie ze światem wirtualnym.

Jak przez te 3 lata się odnalazłem w samotności? Tak na prawdę samotność jest pojęciem czasowym i wymiarowym. Bo samotni nigdy nie będziemy, chyba że wywędrujemy na jakieś odludzie. No, ale odkąd jestem singlem zainteresowałem się odrobinę fotografią. Zacząłem sobie organizować wycieczki. Więcej czasu zacząłem spędzać w grach internetowych typu World of Warcraft, gdzie czas spędza się z ludźmi grając razem w wirtualnym świecie.

Tak na prawdę każdy sposób na nudę jest jednocześnie sposobem na samotność. Chodzi tylko o to, żeby się czymś zająć. A fakt, że nie jesteśmy zmuszeni do kompromisów, czy oglądania się na kogoś poza nami samymi sprawia, że od "samotności" można się uzależnić. Przez ostatnie 3 lata poznałem wiele osób, którym odpowiada takie życie i świadomie je wybierają.

No to, na tą chwilę wystarczy moich szybkich myśli. Witam wszystkich czytających.
Forsaken.