[ania176537]

to szczęście jednak mnie opuściło nie mam ochoty już na nic nawet by żyć zniszczył mi życie

[Luna]

Aniu 3maj się :* wiem, że to tak cholernie oklepane ,ale po każdej burzy wychodzi tęcza.. trzeba przechodzić trudne chwile ,żeby potem doceniać szczęście..

[Singularis_]

hmmmm moja samotność wewnętrzna trwa już ponad 5 lat..

[Mr.eM]

Powiedzmy, prawie całe życie. Będąc małym dzieckiem nie mogłem zyskać jeszcze takiej świadomości, która pozwalałaby mi na wnikliwą analizę sytuacji życiowej - pierw zawsze się do kogoś biegało ,z kimś bawiło i nikt nie myślał jak bardzo się jest dla kogoś ważnym, lub w podobnych kategoriach.
Po pewnym czasie w podstawówce wraz ze zmianą nastawienia otoczenia do mojej osoby ta świadomość zaczęła się kształtować, proporcjonalnie do tych wszystkich złych rzeczy jakie musiałem znosić - im częściej się to zdarzało tym częściej zastanawiałem się, dlaczego tak jest? Wszyscy byli przeciwko mnie - na porządku dziennym było bicie po twarzy, albo ubliżanie, w najłagodniejszej postaci - wyśmiewanie za plecami. Zarówno chłopcy jak i dziewczyny, a to wszystko dlatego, że nosiłem tylko dłuższe włosy od innych. No nic.
To trwało jeszcze trochę, potem wszystko ostygło a ja zamknąłem się w sobie po tym na pewien czas, nie było nowych znajomości(niby jak skoro cały czas nagonka i uprzedzenia), znajomi na chwile byli ale tylko jak czegoś potrzebowali. Obudziło się we mnie pragnienie, pragnienie posiadania kogoś, no nie wiem, przyjaciół? Tylko że nie potrafiłem odzywać się do ludzi, bo strasznie się bałem że mnie zranią. Nadal odczuwam cierpienie, ale w tym samym czasie znalazłem zainteresowania, wyrobiłem sobie odpowiedni sposób bycia, co prawda trochę kpiarsko odnosiłem się do wszystkich, ale taka postawa pełna pogardy pozwoliła mi znormalnieć, chociaż miałem wciąż dodatkowy organ, rozpychający mi brzuch - pustkę.
No i obecnie jestem 20-letnim wrakiem.

Powiedzmy, prawie całe życie. Będąc małym dzieckiem nie mogłem zyskać jeszcze takiej świadomości, która pozwalałaby mi na wnikliwą analizę sytuacji życiowej - pierw zawsze się do kogoś biegało ,z kimś bawiło i nikt nie myślał jak bardzo się jest dla kogoś ważnym, lub w podobnych kategoriach.
Po pewnym czasie w podstawówce wraz ze zmianą nastawienia otoczenia do mojej osoby ta świadomość zaczęła się kształtować, proporcjonalnie do tych wszystkich złych rzeczy jakie musiałem znosić - im częściej się to zdarzało tym częściej zastanawiałem się, dlaczego tak jest? Wszyscy byli przeciwko mnie - na porządku dziennym było bicie po twarzy, albo ubliżanie, w najłagodniejszej postaci - wyśmiewanie za plecami. Zarówno chłopcy jak i dziewczyny, a to wszystko dlatego, że nosiłem tylko dłuższe włosy od innych. No nic.
To trwało jeszcze trochę, potem wszystko ostygło a ja zamknąłem się w sobie po tym na pewien czas, nie było nowych znajomości(niby jak skoro cały czas nagonka i uprzedzenia), znajomi na chwile byli ale tylko jak czegoś potrzebowali. Obudziło się we mnie pragnienie, pragnienie posiadania kogoś, no nie wiem, przyjaciół? Tylko że nie potrafiłem odzywać się do ludzi, bo strasznie się bałem że mnie zranią. Nadal odczuwam cierpienie, ale w tym samym czasie znalazłem zainteresowania, wyrobiłem sobie odpowiedni sposób bycia, co prawda trochę kpiarsko odnosiłem się do wszystkich, ale taka postawa pełna pogardy pozwoliła mi znormalnieć, chociaż miałem wciąż dodatkowy organ, rozpychający mi brzuch - pustkę.
No i obecnie jestem 20-letnim wrakiem.

[Ever]

Mateusz, człowiek nie może być wrakiem :)
A co do ludzi, których spotkałeś na swojej drodze... Takim to z glana i do widzenia
Co masz na myśli, pisząc "znormalnieć"?

[Colleen]

U mnie się zaczeło jakoś w 4 klasie podstwówki. Miałam wtedy "lekkie" problemy rodzinne i jakoś wtedy zaczeła się zamykać w sobie i być coraz bardziej niesmiała i osamotniona....

Mr.eM, dziwię się że nauczyciele tego nie zauważyli że jesteś sam i nie próbowali Ci pomóc

[Mr.eM]

[w otchłani nić]

To będzie już... Hmm Chciałem napisać 27 lat... Ale w podstawówce tego nie odczuwałem bo byli koledzy i nawet paczka dobrych kolegów i tak gdzieś do drugiej liceum później sie na nich przejechałem i straciłem zaufanie do ludzi do kolegów i wtedy poczułem osamotnienie, ciężko jest mi się otworzyć przed innym bo boję się, że ponownie zostanę "zdradzony przez najbliższych"... Ogólnie ciężko jest mi nawiązać nowe znajomości nie mówiąc już o kobietach. Teraz odczuwam brak kobiety, brak czułości ale nic z tym nie robię ponieważ przez długi czas tego nie odczuwałem i nie miałem dziewczyny a później było tak, że bywałem spięty i zablokowany na spotkaniach z kobietami i żeby nie wychodzić na beznadziejnego faceta zaniechałem randek nawet poznawania kobiet na jakichkolwiek imprezach, żeby tylko nie pozostać sam na sam z jakąś kobietą bo zawsze powraca to uczucie zablokowania, zaczyna brakowac języka w gębie i tak jest do teraz czyli własnie do 27 roku życia...

Taka notka dla tych, którzy mogliby sobie pomyśleć chociaż nigdy nie byłem w związku z kobietą to miałem intymne kontakty z kobietami... To tak, żeby nie było ;)

[panna Z.]

Cytat:

bywałem spięty i zablokowany na spotkaniach z kobietami i żeby nie wychodzić na beznadziejnego faceta zaniechałem randek nawet poznawania kobiet

Nie chcesz spróbować się odblokować? Boisz się kobiet?

Cytat:

miałem intymne kontakty z kobietami

Jeśli byłeś w stanie się odblokować na tyle, żeby uprawiać seks, to dlaczego nie byłeś w stanie z żadną się związać?

[Karuta]

[Darek]

[Ever]

[blondynka24]

Tak w sumie oficjalnie samotna jestem od listopada, ale już wcześniej miałam momentu że czułam się samotna. Teraz jakoś szczególnie doskwiera mi bycie samą :(

[Dziadek]

Daki dosłowny kop od życia dostałem 5 lata temu.Spędziłem 10 lat w Stanach, gdzie poznałem miłość swojego życia.Razem byliśmy 6 lat, niestety bańka mydlana pękła.Nie wytrzymałem tego i wróciłem do kraju.Od tamtego momentu żyje we własnym świecie.

[moniqe33]