[teloyv]

Zaburzenia odżywiania - wszystko jedno które, zawsze odcinają osobę której dotycza od innych ludzi. Anoreksja, bulimia, ortoreksja itd... są przyjaciółką zaborczą, zazdrosną, jedyną! Osoby cierpiące na nie same mówią - to moje przyjaciółka, zdominowała moje życie. Wiem co nieco o tym. Wiem też jak trudno potem zaczynac od nowa, kiedy zraniona duma odrzuconej przyjaciółki na odchodne w szyderczym uśmiechu rzuca pocisk prawdy - "nie został Ci już nikt, byłam tylko ja, zostajesz sama". Znacie kogoś z takim problemem, może sami mieliście do czynienia z tego typu zaburzeniami?co myślicie na ten temat?

[Vyar]

Nawet nie zaburzenia, ale zwykła niska samoocena. Jestem gorszy/a, nie dam rady. I koniec, blokada. Cholernie ciężko z tego wyjść.

[teloyv]

To fakt. Jesli ktoś sam z siebie nie chce wyjśc do ludzi to nie ma siły na to żeby wedrzec się do jego świata. To znaczy jest - jedna - pomóc mu zrozumiec, ze ludzie nie są tacy źli, a posiadanie bliskiej osoby nadaje trochę barw życiu

[Hakim]

[teloyv]

ślady na psychice zostają...po wszystkim zresztą zostają

[Vyar]

Akurat osoby z anoreksją czy bulimią mają skłonność do zbierania się w towarzystwa wzajemnej adoracji, więc czy to taka samotność... Raczej względem otoczenia, które "nie rozumie".
To jest "Ana", tu już zrzuciłaś kg, super! Zjadłaś coś... trudno, następnym razem wytrwasz! Miałam kontakt z takimi grupkami, że tak powiem, pasowałam prawie idealnie, tylko że czego innego tam szukałam d;

[Ever]

Od 14 roku życia choruję na anoreksję-bulimiczną. To już trzy lata. W ciągu trzech lat podjęłam 4 próby leczenia. Teraz trwa kolejna. Z tym, że obecnie mam o wiele większą świadomość problemu i sama chcę wygrać. Można nawet powiedzieć, że jest lepiej.
Co do grupek wzajemnej adoracji. W realnym życiu jeszcze się z takimi grupkami nie spotkałam. Co innego w internecie. Fora pro ana i pro mia zyskują coraz więcej użytkowników. Całą masę. W większości wprowadzają młode, zdrowe osoby, najczęściej dziewczynki, z niską samooceną w piekło. Byłam zarejestrowana na trzech takich forach. Od pół roku już na nie nie wchodzę. Poczucie samotności, mimo tej grupki wsparcia jest, bo przecież nie żyje się z nimi na co dzień, tylko z rodziną, koleżankami w szkole. Ale od tych realnych powoli się oddala, bo przecież, na imprezie będzie jedzenie, lepiej nie kusić losu, w kinie jest popcorn, a w szkole czuje się wstyd. Rodzina staje się największym wrogiem. W końcu to w tajemnicy przed nią wyrzuca się jedzenie. To oni stoją na straży zdrowia i pilnują. Stają na drodze do celu. Zostaje się samym z chorobą, kaloriami i internetem.
Teraz myślę już trochę innymi kategoriami. Impreza? Tam będzie jedzenie. Ale będą też przyjaciele. Pójdę. Zjadłam nadprogramowo czekoladę? Musze to zwrócić. Ale nie, znowu będzie mnie bolał cały przełyk, znowu będą wyrzuty sumienia, że przegrałam z chorobą. Daję radę, choć czasem upadam.
Nigdy nie doprowadziłam się do takiego stanu, żeby mnie hospitalizowali. Ba! Przez trzy lata rodzice NIC nie zauważyli. Schudłaś-przytyłaś-schudłaś-przytyłaś. Tyle. Nie zauważyli jedzenia w koszu na śmieci, nie usłyszeli jak wymiotuję w łazience, nie znaleźli tabletek przeczyszczających. Byli ślepi i głusi.

[Samur]

Moja znajoma miała ten sam problem, również należała do jednej z takich grupek. Była stałym użytkownikiem forum Pro-Ana, pamiętam, że w nazwie miało ono coś o motylach.

Dość szybko mi o tym napomniała, bo po 2 tygodniach, zaś po miesiącach dała się namówić na walkę z tym, bo sama zaczęła widzieć, że coś jest nie tak, ale nie potrafiła przestać. Nie będąc nawet bliską dla niej osobą, pilnowałem ją dzień w dzień, czasem i w nocy, zdołałem też ją przekonać, by spróbowała rozmowy z psychologiem ( w taki sposób, by się w żaden sposób na mnie nie obraziła, w końcu chciałem tylko dobrze).

Po dwóch miesiącach walki udało jej się z tego wyjść, niestety w trakcie "kuracji" wyjechała z rodziną i nigdy się już nie spotkaliśmy.

Miło mi jednak było odebrać wiadomość od niej rok temu z podziękowaniami, że jej w tym pomogłem, oraz przeprosinami, że dopiero o tym informuje.


The point is: jeśli chcesz z czymś walczyć, walcz łapiąc się wszystkiego, czego tylko się da, olewając własne zdanie na temat jakiegokolwiek z tych sposobów.

Moja znajoma miała ten sam problem, również należała do jednej z takich grupek. Była stałym użytkownikiem forum Pro-Ana, pamiętam, że w nazwie miało ono coś o motylach.

Dość szybko mi o tym napomniała, bo po 2 tygodniach, zaś po miesiącach dała się namówić na walkę z tym, bo sama zaczęła widzieć, że coś jest nie tak, ale nie potrafiła przestać. Nie będąc nawet bliską dla niej osobą, pilnowałem ją dzień w dzień, czasem i w nocy, zdołałem też ją przekonać, by spróbowała rozmowy z psychologiem ( w taki sposób, by się w żaden sposób na mnie nie obraziła, w końcu chciałem tylko dobrze).

Po dwóch miesiącach walki udało jej się z tego wyjść, niestety w trakcie "kuracji" wyjechała z rodziną i nigdy się już nie spotkaliśmy.

Miło mi jednak było odebrać wiadomość od niej rok temu z podziękowaniami, że jej w tym pomogłem, oraz przeprosinami, że dopiero o tym informuje.


The point is: jeśli chcesz z czymś walczyć, walcz łapiąc się wszystkiego, czego tylko się da, olewając własne zdanie na temat jakiegokolwiek z tych sposobów.