W mojej samotności najgorsze są powroty do przeszłości, rozdziały których nie jestem w stanie zamknąć, siedzą w pamięci i chyba im tam dobrze, bo za wszelką cenę nie chcą z niej wyjść. Pragnienie wolności (i jej definicja) ptaka wychowanego w klatce, a tego, który został zamknięty w połowie drogi, z pewnością jest inna. Tak samo samotność od zawsze i ta, która przyszła nagle, nieco się różni. Tej drugiej towarzyszą wspomnienia, które mogą być motorem napędowym do wyjścia z niej, jak i destrukcyjnym pudłem, szczelnie zamykającym wszelkie emocje i uczucia, a także otwartość na ludzi.
Właściwie nie wiem po co tu jestem. Co jakiś czas nachodzi mnie potrzeba podzielenia się przemyśleniami z osobami mającymi podobne problemy, napisanie czegoś o tym co czuję. Jest to na tyle trudne, że ten post pisałem godzinę, ciągle kasując świeżo napisane zdania. Gdybym tego nie robił, mielibyście lekturę do czytania na pół godziny.
Widocznie szczerość przychodzi z trudem. |
Temat: 