Samotność

Myślę ze to zależy dużo od samego człowieka od jego charakteru i stylu bycia bo znam osoby które nie sa w związku bo nie chca miec zadnych zobowiązań cenia swoja wolność itd ale nie uwazaja sie za osoby samotne im wystarczy towarzystwo znajomych czy przyjaciół z którymi mogą pogadać zabawic sie a ja jednak nie wyobrazam sobie ze moglabym byc szczęśliwa jako singielka od mojego rozstania minęło juz troche czasu ale nie pogodzilam sie z nim jeszcze i choc narazie pewnie nie umialabym stworzyc nowego związku raz przez moja nieśmiałosc dwa przez to ze ciężko mi komus zaufać ale nie jestem i myślę ze nigdy nie bede szczesliwa sama moze to wynika też z tego ze nie mam przyjaciol i nie mam teraz nawet z kim porozmawiać ale przede wszystkim dlatego ze brakuje mi bardzo takiej zwykłej bliskości przytulenia i szczerze naprawde podziwiam osoby które potrafia byc szczęśliwe same ze soba chyba chcialabym sie tego nauczyć

Witaj Sende :-)

dobrze że zdecydowałeś sie napisać na forum wierzę ze poznasz tu ciekawych ludzi i poczujesz sie lepiej :-)

Witaj Rochefort :-)

mam nadzieje że znajdziesz tu to czego szukasz

a ja jestem samotna bo chyba boje sie odrzucenia moje zycie towarzyskie nigdy nie bylo bogate mam znajonychz ktorymi moge pogadac o bzdetach ale nigdy nie mialam przyjaciol takiego prawdziego przyjaciela ktory zawsze znalazlby dla mnie czas wysłuchał mnie z ktorym moglabym spedzac wolne chwile nie wiem moze za duzo wymagam od ludzi moze nie ma przyjazni takiej jaka kreuje sie w mojej glowie ale z drugiej strony moze to i moja wina bo wiem jak ciezko jest mi nawiazac jakies blizsze relacje z druga osoba boje sie niezrozumienia boje sie oceniania i odrzucenia nie mam przyjaciol nie mam osoby na ktorej moglabym polegac nie mam faceta i nie wiem czy jeszcze kiedykolwiek jakiemus zaufam bo otworzyłam sie przed jednym poznal cale moje wnetrze i wierzylam ze juz w pewien sposob do siebie przynalezymy ze juz zawsze bedziemy razem ze nie ma innej opcji zeprzeciez to takie oczywiste ze skoro tak blisko mnie poznal to juz zawsze bedzie ze mna heh chyba cos ze mna jest nie tak ze wierzylam w ta jedyna bezgraniczna milosc to byl moj pierwszy zwiazek i czesto mysle ze pewnie juz ostatni bo nie wiem czy kiedy jeszcze komus zaufam takze ogólnie jestem cholernie samotna i zle mi z tym

o jaki ciekawy temat heh pomyśleć że jeszcze niedawno nie wiedziałam co to nuda bo praktycznie każda wolną chwilę spędzałam ze swoim chłopakiem i pewnie nawet jak się nudziliśmy to nie zauważałam tego bo razem to nawet miło było sie nudzić a teraz niestety często dotyka mnie ta okropna nuda tym bardziej że jestem na zwolnieniu i całe dni mam wolne no więc najczęściej ogladam jakies filmy albo seriale, słucham muzyki, cczytam cos w necie albo chodze na dlugie spacery z psem chociaż ta ostatnia opcja nie jest za dobra bo spacery skłaniają mnie do rozmyślania do wspomnień a to nie jest mi teraz raczej potrzebne

Dziękuję za przywitanie :-)

wiem że takie jest życie staram sie myśleć że wszystko jakoś sie ułoży fajnie że jest takie forum gdzie można napisać wygadac sie Kimii dzięki za propozycje :-)

na szczescie nie trzeba być psychologiem żeby móc wysłuchać i zrozumiec druga osobe

Witam wszystkich :) po pewnym czasie przeglądania forum wreszcie odważyłam się zarejestrować. Mówię odważyłam się, bo już dawno chciałam to zrobić, tylko jakoś nie mogłam się przekonać, tak ciężko mi mówić o tej samotności, która mnie otacza. Ale w sumie nie mam nic do stracenia, wierzę że tu, wśród ludzi, którzy mają podobny problem, odnajdę zrozumienie.
Mam na imię Justyna i moim odwiecznym problemem jest nieśmiałość, a co za tym idzie trudno mi nawiązywać relacje z ludźmi. Przez to od zawsze czułam się samotna i odrzucona. Nigdy nie miałam przyjaciół, znajomych owszem, ale zawsze chciałam mieć prawdziwą bratnią duszę, która mnie zrozumie i z którą będę mogła o wszystkim porozmawiać. Niestety jak do tej pory nikogo takiego nie spotkałam. Cztery lata temu związałam się z pewnym chłopakiem, chodziliśmy razem do liceum. Sama nie wiem, jak doszło do tego, że otworzyłam się przed nim, ale jakoś udało mi się wejść w związek. To była moja pierwsza tak ważna w życiu relacja. W nim odnalazłam zarówno chłopaka jak i przyjaciela, to mi wystarczało i zaprzestałam przejmować się brakiem innych osób w moim życiu. Jednak ostatnio rozstaliśmy się i to w bardzo przykrych okolicznościach. W sumie on od dawna pokazywał, że nie jest jednak taki, jakiego go poznałam. Nie chcę tu opisywać szczegółów, ale ogólnie mówiąc nie szanował mnie i bardzo często wykazywał do mnie agresję. No i w końcu zostawił mnie, wiedząc że jestem z nim w ciąży. Bardzo się na nim zawiodłam, boję się, że już nigdy przed nikim się nie otworzę. Teraz, gdy nie ma go przy mnie, nie mam nikogo, znowu czuję to ogromną pustkę. To jest straszne. Moją jedynym szczęściem jest teraz moja córeczka, którą noszę pod sercem i która niedługo już będzie ze mną. Chciałabym jednak znaleźć osobę, z którą mogłabym chociaż porozmawiać. Mam nadzieję że nie zanudziłam Was moją opowieścią :)