Samotność

Przyznam, że przeczytałam ten temat ze sporym zainteresowaniem iiiiii... normalnie nakopałabym Wam do czterech liter, panowie.
Znacie takie porzekadło, że "każda potwora znajdzie swojego amatora"? Jest i drugie - "Facet powinien być tylko trochę przystojniejszy od diabła". I jest w tych mądrościach ludowych sporo prawdy.

Chyba wyjdzie mi z tego coś na kształt rozprawki maturalnej, minimum pięć miliardów znaków, ale co tam.

Jeśli nie masz umysłu ameby to niedostatki fizyczne to mały pikuś. A im jesteś starszy (i starsze są Twoje potencjalne kandydatki na partnerki) to pikuś tym mniejszy. Serio. Czym jest łysina przy tym, że ktoś Cię rozumie, kocha, szanuje i potrafi rozbawić? Krzywe zęby? Monobrew? WHATEVER. Jeśli sam nie oczekujesz, że Twoja dziewczyna będzie wyglądać jak Salma Hayek 20 lat temu, to są spore szanse, że jesteś w stanie tę dziewczynę znaleźć.

Pomyślcie tylko: ilu jest ludzi na świecie, na naszym kontynencie, w naszym kraju, w waszym mieście, w waszej okolicy? I jak bardzo ci ludzie są różni? Zarówno fizycznie, jak i pod względem osobowości. Mają różne potrzeby i różne oczekiwania, więc różni ludzie mogą im się podobać. Ale z grubsza wszyscy chcą tego samego: kochać i być kochanym.

Jasne, nie czarujmy się, że wygląd nie jest ważny - jest. Ale to nie znaczy, że tylko Ken i Barbie mają szanse na miłość. Ja przez całe gimnazjum podkochiwałam się w rudym koledze, bo był przezabawny. Tak, w rudym. A mój były chłopak faktycznie wyglądał jak młody bóg... "Szkoda" tylko, że ten bóg to Budda. Sama figurą przypominam raczej kluskę śląską niż obowiązujące kanony Tap Szpadl. Trudno. Nie pochlastam się. Może schudnę, a może znajdzie się ktoś, kto przyjmie mnie z całym dobrodziejstwem inwentarza.

Poza tym rozejrzyjcie się dobrze. Czy naprawdę otaczają was same piękne pary? Wszyscy wyglądają jak żywcem wyjęci z planu filmowego? Jasne, że nie. A przecież zmieniają statusy na fejsbukach i zakładają obrączki przed ołtarzami.
Jestem w takim wieku, że wraz ze znajomymi płci żeńskiej stanowimy chyba całkiem niezłą grupę reprezentacyjną, a jakoś nigdy nie słyszałam, żeby któraś skamlała, że marzy jej się Cristiano Ronaldo. Bo większości marzy się prawdziwy facet, z krwi i kości, dla którego będzie mogła być najważniejsza na świecie.

Inna sprawa jest taka, że żeby kogoś poznać to trzeba spróbować. Otworzyć się. Wyjść do ludzi (jeśli ma się tyle cywilnej odwagi na podryw na żywo - ja, gdybym była facetem, to bym nie miała) lub spróbować poznać kogoś w sieci. Trzeba dostosować taktykę do własnych możliwości - ja wiem, że w realu nikogo nie poznam: stałe grono znajomych, w pracy średnia wieku 50+, mało okazji do poznania nowych ludzi, a klabingu nie lubię. Zresztą który Dżolero z dyski chciałby kluskę śląską? No właśnie. Ale dzięki latającemu potworowi spaghetti świat poszedł do przodu i mamy całą masę możliwości. Chyba warto chociaż spróbować?

Dzięki za ciepłe przyjęcie w ten zimny, jesienny dzień! ;)

Z tej strony Paulina, rocznik 89, niebita, panie nooo, igła, nic tylko lać i jechać! Niemiec płakał jak sprzedawał. :mrgreen:

W dużym skrócie: polonistka, realistka, ironistka, wiejski głupek i heheszek. Lubię ludzi, mięso i wódkę. Ta samotność to trochę naturalna kolej rzeczy. Ludzie są, ale jakby coraz ich mniej, każdy zanurzony w swoich sprawach, w swoim życiu, w swoich podstawowych komórkach społecznych. A ja? A mi znowu w życiu nie wyszło.

No siema.