Samotność

Zainteresowania, pasje, wszystko, co sprawia, że przestajemy skupiać się na swoim osamotnieniu. Z doświadczenia wiem, że to ostatnie znika. Najgorszy jest brak nadziei, że nasza sytuacja może się zmienić. Najważniejsze to chyba zaakceptowanie, że jest się odpowiedzalnym za taki stan. Znam kilka osób, które są niepełnosprawne, poruszają się na wózku i mają przyjaciół, kogoś, kto się nimi interesuje. Może świadomość, że potrzebujemy innych sprawia, że mniej zamykamy się we własnej skorupie?

Rozstałam się z partnerem. Przeżywam doła, ponieważ mam 33 lata i zapomniałam już jak to się dzieje, że jednak kogoś można spotkać.