Samotność

Tak i nie. Myśle iż dobrym pomysłem jednak będzie zagadywać do Angielek, język mam. Tylko na coś z dłuższym terminem bym nie liczył. Możliwe iż zbytnio poważnie, nudno podchodziłem do wszystkiego jak i bałem się proponować szalonych opcji do poznawanych mi kobiet. Jak mnie nie myli pamięć rok temu tak miałem gdy nie było lekkiej depresji to nie udało mi się stworzyć relacji mimo iż coś się chyba budowało, zbyt szybko mi zależy, a to już zwykle szybko mnie skreślało, nie wiem, być może.

Ja się zawsze zabardzo angażuje, nie umiem być chujem dla nich i przez to jest jak jest. Dobry facet jest nudny i przewidywalny. Po co mi udawać kogoś innego gdy jestem jaki jestem. Chemia? to tylko daje udany związek? nie charakter, staranie się, sytuacje życiowe.
Nie wiem może nie rozumiem teog wszystkiego, jest to za trudne kogoś mieć najwyraźniej.

Tak, desperacja zaczyna brać, nie ukrywam tego. Co do charakteru nie jestem zła osobą, nie chce źle drugiej, staram się ale jest odrzucenie i jak mam się tu nie zamykać w sobie skoro zawsze jest tak samo.

Pieniądze są mi potrzebne, spędzę zapewne 2 lata robiąc po 70h. Samochód, coś na koncie etc aby mieć lepszy start dlatego tyle pracuje kosztem młodości.
Ale samą praca człowiek nie żyje są inne dziedziny życia.
Staje się nie do życia, ogień we mnie zanika, same chodzące zwłoki osoby. Tylko z powodu braku drugiej osoby, czułości, zrozumienia.

Młody facet (22lat) z wypalonym wnętrzem, do rzeczy.
Zawsze miałem swój świat, cichy,spokojny, z dziwacznym poczuciem humoru ; ).
Bardzo brakuje mi drugiej połówki, staje się to nie do wytrzymania, stany depresyjne których wcześniej nie miałem..
3 lata temu byłem ostatni raz z kimś. Przez ten czas spotykałem się z wieloma kobietami, zwykłe spacery, koncerty, imprezy etc. I nic nie wyszło, nawet pocałunku nie było.
Czuje się bezwartościową osobą która nie umie zainteresować głebiej kobiety. Widać gołym okiem brak zainteresowania. Obecnie pracuje poza krajem i mam 0 kontatku z kimś konkretnym,
Nie znam żadnej Polki by wyjść na głupi spacer,knajpy.. Te poznane są starsze, mają długie związki, dzieci etc więc odpada. Pracuje po 70h tygodniowo więc życie socialne nie istnieje generanie.
Mam plany, pracuje i całkiem nieźle zarabiam. Po pracy udaje się na siłownie by spędzić aktywnie czas, nie jestem typem który usiądzie i podda się. Czas ogarniczony do minimum a głowa i serce pada.
Czego mi brakuje? nie mam pojęcia, widocznie wszystkiego skoro dostaje odrzucenie i brak zainteresowania na każdym kroku. Jak wspominałem zaczynam postrzegać się jako bezwartościowe coś. Cholernie brakuje kobiety, ciepła, seksu,
Mam ochote iść na prostytutki aż tak mnie to dołuje. Odbija się to wszystko na relacje z rodziną gdy rozmawiamy jestem agresywny, lamentuje i ciężko znaleść dobry ton rozmowy.
W Polsce jest jedna kobieta do której czuje coś więcej, ona to wie i relacja zaczynała się rozwijać lecz praca wzywała, wyjazd za parę dni i tyle z tego. Wracam za prawie 7 miesięcy, już pare tygodni za mną.

Po prostu nie wiem co dalej, przygniata mnie to wszystko. Od 7 do 18-20 praca, setki myśli negatywnych, żyje jak robot, nic mnie nie cieszy jak dawniej.
Zapowiadają się kolejne lata samotnosci, większość w koło ma kogoś i ja też chciałbym tak.. ale jest inaczej, musze żyć jak pustelnik..
Czy to aż tak trudne znaleść kogoś, w moim wieku, pracujący, mający plany na przyszłośc, wyglad? nie ma powodów do narzekań, dobrze zbudowany, zadbany facet a mimo to zainteresowanie bliskie zeru.

Musiałem się wybeczeć. Czas żyć w samotności i się z nią zaprzyjaźnić bo co tu dalej czynić jak wszystko jest przeciwko mnie.

Witam ; )

hej

nic specjalnego po prostu gotuje zdrowe potrawy,trzymam dietę więc moja kuchnia musi być zdrowa i w miare szybka, szybko głodnieje gotując : P bawiłem się w kuchnię japońska ale moje potrawy mówią same za siebie :lol2: