| Z takimi myślami "bawię się " od paru dobrych lat, nie wspominając już o żałosnych próbach unicestwienia samego siebie. I gdyby był jeszcze wyraźny powód tego, to pół biedy ale kur** go nie ma. Przynajmniej nie dostrzegam. Kiedy się to zaczęło myślałem, że to zwykły dołek, hormony czy cokolwiek, bo taki wiek, ale tak jest od kilku lat, wiek mija i ciągle mam to samo w głowie. Strasznie mnie to przytłacza, boję się tego co sam stwarzam w głowie. W ogóle sobie z tym nie radze, te chore myśli pojawiają się setki, tysiące razy dziennie w mojej głowie. W domu, w pracy, na uczelni, w pociągu, w sklepie, rano, w dzień, w nocy, ciągle nawet w kościele. Oczywiście czasami wszytko jest w porządku, ale wystarczy najmniejszy bodziec z zewnątrz i siadam. Chociażby kiedy ktoś mnie potrąci na ulicy, szturchnie ramieniem i jakoś dziwnie popatrzy. Nie mam przyjaciół, bo przewiozłem się na ludziach. Poza tym ledwo co ze znajomymi utrzymuje kontakt. Nienawidzę siebie i swojego istnienia ale co z tego? Żyje i truje ten świat, i tak sobie czekam, no coś, aż coś się wydarzy. |
Temat: 