Samotność

Nie jestem samotna z wyboru. Bardziej czuję się porzucona nie tylko przez faceta ,za którym nie widziałam świata (tak mi się wtedy wydawało) ale też przez ludzi ,których uważałam za przyjaciół. Nie jestem osobą świętą ,ale żyje dając od siebie wiele i nie oczekując nic w zamian. Zawsze wydawało mi się ,że to słuszna droga. Każdy zawsze mógł liczyć na moją pomoc i ramię do wypłakania a kiedy ja nagle zostałam sama z niczym , to tych "przyjaciół" zabrakło. Niechcę robić z siebie ofiary bo nie o to mi chodzi ale nadal nie jestem w stanie obijąć rozumem jak można w tak krotkim czasie całkowicie odsunąć się od drugiej osoby , zdeptać to wszystko co budowało się przez cztery lata z dnia na dzień i po prostu odejść .Mowa tutaj o moim mężu, który tak ze mną postąpił . Wyrzucił do śmietnika i zastąpił inną...w życiu niczego złego mu nie zrobiłam , niczego nie zabroniłam a wszystko przynosiłam na tacy. I to był mój choolerny błąd teraz to wiem...

Cześć! Wszystkim jestem tu nowa i cieszę się że dzięki takiemu forum można się wygadać bo czasami samemu ciężko jest ogarnąć rzeczywistość.
Mam 26 lat - od 3 tygodni jestem za granicą.
Porzuciłam swoje dotychczasowe życie i z jedną walizką wyjechałam za ocean. I nie dlatego ,że tutaj jest wszystko dla mnie nowe i czuję się obco - jestem samotna. Powodem mojej samotności jest to co wydarzyło się w tym roku i nadal się za mną ciągnie ale może opiszę to w kolejnym wątku.

Jeszcze raz Witam! wszystkich

@LouClark :-)