Samotność

Tak... peleryna niewidka czasem by się przydała :]

Zazdroszczę takiego podejścia.. zawsze chciałam, żeby gorzkie słowa spływały pomnie jak po kaczce, a tym czasem za każdym razem trudno było mi się podnieść. Dlatego każdy dzień to walka z sama sobą, swoją drogą najbardziej nierówna walka jaka może istnieć:
Ja vs Zakompleksiona ja

Niestety miłe słowa ulatują z pamięci, a przykre wrzynają się w mózg i rozrywają serce, potem trudno się ich pozbyć jak robala.... Wartościową osobą poczułam się dopiero kiedy weszłam w rozmiar trzy razy mniejszy i niestety jest to cały czas mój wyznacznik- gdy przytyje chociaż trochę wpadam w totalną depresję, zamykam się przed światem,a gdy schudnę wpadam w euforię, taka wagowa choroba afektywna dwubiegunowa... Wydaje mi się, że jestem odbierana jako wariatka, która jednego dnia ma minę zbitego psa i cały dzień jest zamknięta w sobie (to znaczy, że zjadłam coś ponad normę), a następnego tryska szczęściem planując imprezy/zakupy/wakacje idt(a najlepiej wszystko na raz)... i to dlaczego? Bo ludzie uważają, że jak ktoś wg nich nie wygląda tak jak powinien to należy mu to dosadnie powiedzieć...Tylko po co? Najbardziej chciałabym czuć się dobrze taka jaka jestem, ale niestety zawsze znajdzie się ktoś, kto mi na to nie pozwoli...

Zgadzam się, że przyczyną samotności są kompleksy, ale one są tworzone w nas przez innych ludzi.. Ja jako dziecko byłam otwarta na świat i innych ludzi, łatwo nawiązywałam kontakty. Ale co z tego skoro miałam nadwagę i na każdym kroku słyszałam wyzwiska typu ,,świnia" , czy ,,ruba"(do dzisiaj nie wiem czemu miało służyć nie wypowiadanie ,,g" na początku). Z każdym przezwiskiem i poniżeniem zamykałam się w sobie coraz bardziej. Potrafiłam nie wyjść z domu przez całe wakacje, żeby tylko nie narażać się na docinki, zamiast tego uciekałam w jedzenie... I takie zaklęte koło... Byłam gruba, bo jadłam, a jadłam bo mnie poniżali,a poniżali mnie bo byłam gruba... I jak tu nie oszaleć?
Teraz kiedy idę ulicą i słyszę, że ktoś się smieje jestem przekonana, że ze mnie i chce uciekać, unikam wyjść i choć strasznie chciałabym, żeby mieć grupę przyjaciół, którzy wyciągaliby mnie na imprezy jednocześnie nie chce nikogo widzieć i najlepiej schować się przed całym światem...

niekoniecznie gdzies daleko, ale wszystko od nowa z ta wiedza, ktora juz mam...

Hmmm...ja totalnie nie rozumiem mojej samotności...Chyba jest ze mną coś nie tak skoro nie mam znajomych... Choć totalnie nie umiem nawiązywać kontaktów międzyludzkich to staram się walczyć ze swoją nieśmiałością, która jest chyba związania z moją nadwagą(którą mam od zawsze), albo raczej z tym,co nadwaga zrobiła z moją psychiką...