Samotność

„Ziemiomorze” Urszuli Le Guin. Dostałem rok temu w prezencie i jakiś czas temu postanowiłem z tym ruszyć, chociaż nie jestem jakimś wielkim miłośnikiem fantastyki. To wydanie liczące ponad 800 stron – są tam bodajże wszystkie utwory składające się na ten cykl. Jestem już po połowie. Z fantastyki to chyba jednak wolę literaturę bardziej plastyczną, wielowątkową, kreacyjną, panoramiczną, w stylu Tolkiena.

Tutaj, czyli w internecie, wirtualnie, łatwiej się odchodzi, po prostu. Możliwe, że kogoś poznała i związała się uczuciowo – „przyjaźń” stała się dla niej wówczas zbędnym balastem, a właściwie nawet nie tyle balastem ile czymś niezauważalnym, bo jej życie zostało w całości wypełnione czymś innym.

Ale powody mogły być też inne.

Chciałbym napisać, że jeśli dwie osoby rozmawiają ze sobą długo, to odejście jednej bez słowa musi boleć i musi być ocenione nagannie.

Obiektywnie – to samotność, ale subiektywnie nie odczuwam tego dotkliwie.

Przyczyn trochę by się znalazło. Na pewno jest nią introwertyzm, niechęć do wystawiania się na bodźce zewnętrzne, a już szczególnie te, których źródłem mogliby być inni ludzie. Zresztą, nieraz już zastanawiałem się, gdzie tu się kończy introwertyzm, a zaczyna egoizm. Może to samotnictwo jest właśnie wynikiem egoizmu?

Hej. Nazwa forum mnie znęciła, chociaż nie wiem, jak bardzo samotną osobą mogę się określić. Przywykłem do samotności, niespecjalnie mnie męczy, powiedziałbym nawet, że jest kompatybilna z moją naturą, ale... czasami potrzeba szukania substytutów daje o sobie znać.

Zatem witam!