Samotność

Dziękuję za miłe przywitanie :)

Cześć. Jestem tu nowa. Mam na imię Ania i mam 22 lata. Postanowiłam się zarejestrować na to forum, ponieważ jestem samotna. Jestem introwertyczką. W podstawówce zamiast być na przerwie z rówieśnikami, to wolałam przebywać w bibliotece i czytać masowo książki. Nauczyciele też narzekali na mnie, bo za cicha, bo za mało mówi i nawet nie uważa na lekcji. Dodatkowo choruję na chorobę skóry, więc to mi nie ułatwiało sprawy. Rówieśnicy się ze mnie śmiali, a ja nie potrafiłam się odgryźć. Gimnazjum i technikum spędziłam w domu. Ucząc się w domu zauważyłam coś dziwnego. Potrafiłam dogadać się prawie ze wszystkimi nauczycielami i wiecie co? Rozmowa z nimi na każdy temat była lepsza niż jakakolwiek rozmowa z osobami w moim wieku. Taka rozmowa dawała coś do mojego życia, bo nie była "byle jaka" tylko sensowna i na temat. Gdy byłam w pierwszej klasie technikum zaczęłam interesować się chłopakami. Trochę późno, ale każdy dojrzewa do tej decyzji inaczej. I poszukiwania chłopaka rozpoczęłam od wszelkiego rodzaju czatów. Pisanie z chłopakami nie było dla mnie łatwe. Niektórzy byli za bardzo żywiołowi i tacy spontaniczni. Byłam nawet w związku z ekstrawertykiem, jednak to był błąd. On chciał czegoś innego niż ja, z każdym dniem coraz mniej się rozumieliśmy. A najgorsze w tym wszystkim jest to, ze spotkaliśmy się tylko raz. Potem, prawie dwa lata temu poznałam chłopaka, który był taki jak ja. Był introwertykiem. Umieliśmy dużo rozmawiać, i na każdy temat. Był pierwszym chłopakiem, któremu zwierzyłam się ze wszystkiego, czego nie żałuję. Jednak kilometry i mój brak prawa jazdy zepsuły to, bo mieszkamy od siebie ponad 400 km drogi. Także do spotkania doszło raz, ale to były piękne chwile i na pewno je będę pamiętać. Dlatego zajrzałam tutaj, myśląc, że zaprzyjaźnię się z kimś lub stworzę coś więcej. :)
Pozdrawiam. :)