Cóż... Historia mojej samotności nie jest nadzwyczajna, raczej dziwna. Dla niektórych może wydawac się po prostu nienormalna.
Jest ciężko. Nie jestem jeszcze pełnoletnia, za trzy miesiące będę osiemnastolatką, moi rodzice są przed sześcdziesiątką, mój tato jest alkoholikiem, mama ma nerwicę - ja z resztą też.
Jestem adoptowana. To jest trochę jak taka... etykietka. Uwierzcie mi, że mówię prawdę. W moim pokręconym świecie stało się za dużo przez to siedemnaście lat. Czasem czuję się, jak... staruszka z bagażem przeżyc :) Mam szóstkę przyrodniego rodzeństwa, z nich wszystkim znam tylko jedną dziewczynkę. Moja biologiczna matka kiedyś próbowała mnie odebrac.
Brakuje mi przyjaciół. Ludzie na ogół są zafascynowani moją naturą i charakterem przez... pierwszy miesiąc. Potem okazuje się, że jestem jednak jakaś dziwna i zbyt spokojna. I zostaję wtedy sama. Więc zdecydowałam, żeby nie mieszac się w życie innych, póki oni sami nie wykażą inicjatywy. Bałabym się chyba kolejnego odrzucenia i zastanawiania się godzinami, czy aby na pewno wszystko robię dobrze.
Jeśli chodzi o rodzinę to... od zawsze czułam się w niej jak popychadło. Mówiono o mnie "bękart" i tym podobne. Inne dzieci w rodzinie od zawsze były traktowane inaczej, czułam to. Ja byłam takim... dodatkiem.
Oczywiście mama i tata mnie kochają, ale... to bardzo skomplikowane. Nie rozmawiam z nimi, taka jest prawda. Nie spędzamy ze sobą czasu. Istnieje tylko praca, praca i praca.
Mój biologiczny ojciec, który zrzekł się mnie po moim urodzeniu, napisał do mnie po szesnastu latach na portalu społecznościowym, pytając: "Hej, jeśli twoja matka to Żaneta, to ja PRAWDOPODOBNIE jestem twoim ojcem". Potem mnie rozrywano na wszystkie strony. Pomiędzy biologiczną matką, obecnymi rodzicami, a biologicznym ojcem. Czułam ogromną presję.
Co do "dziwności", o której wspomniałam w pierwszym zdaniu... Nie mówiłam o tym wielu osobom, naprawdę mało kto w to wierzy. Latem, 2009 roku, zaczęłam doświadczac bardzo nieprzyjemnych rzeczy, chodzi tu o pewne zjawiska, jakich nie da się wytłumaczyc w jakikolwiek racjonalny sposób. To również odizolowało mnie od społeczeństwa w jakimś stopniu.
Potem... jakoś sama zamknęłam się na ludzi. Nie potrafię określic swoich uczuc. Czekam na kogoś, kto pomógłby mi oswoic się przede wszystkim ze sobą i nadrobic mój stracony okres dojrzewania (to brzmi żałośnie, jednakże potrzebowałam takiego rozładowania emocji).
Nie będę pisała więcej w owym poście. I tak wydaje się zbyt długi.
Wybaczcie za ten nadmierny chaos.
Miłego dnia forumowiczom!
Adele |
Temat: 
