[kierkegaard]

Hej!

Witam na forum. Wolałbym nie dołączyć do Waszego grona , ale tak jak i inni użytkownicy tej strony mam problem z samotnością. Ale do rzeczy...

Samotny jestem od 5 lat. Od razu powiem na czym polega moja samotność. Mam dobrych przyjaciół, w miarę normalnie funkcjonujących rodziców. Udzielam się społecznie, pracuję, nawiązuję bez problemu kontakty z ludźmi. Nie jestem nieśmiały. Po prostu od końca liceum brak mi drugiej połówki. Tak się jakoś dzieje, że od kiedy poszedłem na studia lokowałem swoje uczucia nie tam, gdzie trzeba. Wielu z Was powiedziałoby, że jestem sam, lecz na pewno nie samotny. W każdym razie ciągłe bycie samemu daję mi naprawdę w kość.

Coraz bardziej brakuje mi czułości, bliskości drugiej osoby. Wiem jak cholernie ważny jest dotyk, możliwość przytulenia się do kogoś. Nie chodzi mi nawet o seks, bo moje libido spada im dłużej jestem sam. Po prostu brakuje zwykłej bliskości drugiego człowieka.
Zdałem sobie z tego dobitnie sprawę, gdy kilka tygodni temu zacząłem spotykać się z pewną dziewczyną. Zwykłe przytulenie, oparcie głowy na drugim ramieniu wycisza mnie i uspokaja moją głowę, skołataną brakiem kogoś kogo mógłbym kochać i kto odwzajemniłby moje uczucia.

Równocześnie pojawia się drugi problem. Najzwyczajniej w świecie nie wiem, czy spotykam się z kimś, bo ta osoba mi się rzeczywiście podoba, czy to tylko wynik mojej ewentualnej desperacji. Mam już tak duży mętlik w głowie, że nie potrafię trzeźwo spojrzeć na swoje uczucia. Chociaż od pewnego czasu przyzwyczajałem się do swojej samotności, gdy pojawiła się "ona", znowu dość szybko się zaangażowałem. I teraz nie wiem, czy to zdrowe zauroczenie, czy po prostu chorobliwa chęć spotykania się z kimś. Chociaż "ona" podoba mi się, dobrze spędzam z nią czas i czekam na kolejne spotkania. Niby nie robię niczego wbrew sobie, ale z tyłu głowy pojawia się myśl, czy na pewno zdrowo podchodzę do moich relacji z płcią przeciwną, bo jestem świadom, że długotrwała samotność wypaczyła nieco moje podejście do tych spraw.

Dlatego też chciałbym Was zapytać jak radzicie sobie z brakiem bliskości i czułości i jak staracie się budować relacje z kimś, kogo traktujecie jako potencjalną drugą połówkę?

[Monixa7]

nie ma na to sposobu, trzeba to znieść ale w sumie 5 lat nie wytrzymałabym :)

[no_name]

hmm 5 lat sam, czyli kogoś miałaś, a nawet spotykasz się z ludźmi... no nie odpowiem na Twój post dość jednoznacznie bo nie potrafię chyba i nie czuję się kompetentny, ale przez chwilkę, tak sam do siebie się uśmiechnąłem... i jak opiszę w końcu siebie, to myślę, że zmienisz podejście, myślę, że wtedy stwierdzisz "cholera, jednak nie jest tak źle u mnie" ;)

[Monixa7]

objaśnijmy: miałam faceta 6 lat, rok temu się rozstaliśmy, nie mam znajomych, czad co nie??:D nie ma z kim na piwo czy na dyskotekę, czy ja mówiłam, że jest tak źle?
no jest teraz bardzo ale już nie tak mega długo :)

[Dreamska]

[prezes]

1. Przychodzi czas że znajomi znikają a wtedy lepiej mieć ukochaną osobe obok siebie.
2. Lepiej byc samemu niż z byle kim- szukanie na siłe kończy się tragedią

[Monixa7]

prezes, przychodzi czas, że ukochana osoba znika i wtedy lepiej mieć znajomych wokół siebie, ale ja byłam głupia....

[prezes]

Też popełniłem ten błąd z moja 1 miłością...musiałem potem odbudowywać znajomości...ale...ukochana osoba NIGDY nie odchodzi...jeśli odeszła to nie była miłość.

[Monixa7]

hehe gdyby to było takie łatwe :)

[prezes]

życie, miłość są trudne, dlatego takie piękne

[Monixa7]

nie o to mi chodziło..... jak się kocha nie można zerwać, bo wychodzi, że się nie kocha?:D

[prezes]

JAk sie kocha to czemu zrywać?

[Monixa7]

wiesz tego Ci nie powiem....... nie upowszechniam takich informacji :)

[prezes]

wbije Ci się w sen hipnotyczną siłą perswazji i sie dowiem

[Monixa7]

udało się, już wiesz????:D