[MariuszB94]

Czesc,
Na wstepie musze przeprosic za brak polskich znakow; moj tablet ich nie obsluguje.
A wiec mam 21 lat, wszyscy moi znajomi z liceum porozjezdzali sie po europie ja natomiast wrocilem do rodzinnego miasta pod Warszawa.
W klasie maturalnej moje zycie odwrocilo sie o 180 stopni, najpierw mialem powazny wypadek a chwile pozniej zmarla moja mama, gdzie byla ona wzgledem mnie nadopiekuncza. Po napisaniu matury pojechalem na studia na 3 miesiace do poznania a pozniej pokechalem na pol roku do Holandii, gdzie bylem szykanowany przez wspolpracownikow i wspolmieszkancow.
Jesli chodzi o te szykanowania to bylem szykanowany przez kolegow od dziecinstwa, uspokoilo sie to gdzies na poziomie liceum, natomiast po jego zakonczeniu stracilem wszystkich znajomych; albo zalozyli rodziny (w wieku 20 l!) albo urwal sie z nimi kontakt, i nie odnowil ponownie.
Jako dziecko mialem zachcianke zostac zolnierzem, chcialem byc szanowany i powazany, ale psycholodzy wojskowi odmowili mi rekrutacji, z uwagi na moja nerwowosc; moge sie nawet podejrzewac o neurotyzm czy pochodne.
Swoj wolny czas przeznaczam na szukanie "recepty" na zostanie pewnym siebie, entuzjastycznym i atrakcyjnym mezczyzna, wypalanie hurtowych ilosci papierosow czy na treningach BJJ, gdzie chodze na nie od 1,5 miesiaca.
Brakuje mi przede wszytkim towarzystwa, takiej "mojej" grupy ludzi w moim wieku, mam juz dosyc uganiania sie za znajomymi brata z ktorymi nie mam wspolnych tematow, chcialbym pojechac kiedys na wakacje, na przyklad nad morze, "pobawic sie" w popularnym tego slowa znaczeniu, z tym ze, po prostu nie mam z kim, boje sie troche jechac na wyjazd "dla singli"- przeciez na pewno tam kazdy bedzie z jakims znajomym czy tam "skrzydlowym" jak to mowia samozwanczy podrywacze.
Ta sama sprawa z imprezami; nie bylem na zadnej od sylwestra '14, po prostu kto mialby mnie zaprosic? Nawet do klubu na imprezy dla singli zawsze ludzie chodza parami lub grupkami samotna wyprawa moglaby sie skonczyc smutnym piciem gdzies w kacie, mozna tez powiedziec ze boje sie tanczyc, a nawet jak zaczne, to dostrzegam jak fatalnie to robie, i znikam na krzeslo ze wstydu.
Nie mam tez zadnej pasji, czy zainteresowan; dwa poprzednie lata strasznie izolowalem sie od innych zamykajac sie w temacie "samorozwoju" gdzie na zadnym szkoleniu nie bylem, po prostu mnie na to nie stac.
Z praca problemow nie mam, ze znalezieniem ewentualnie innej pracy tez.
Troche to bylo dlugie, ale ogolnie mowa tu o moim niskim poczuciu mojej wartosci, poza tym jestem strasznie chudy, cwicze regularnie i jadam dwa obiady dziennie, ale to wciaz za malo, mam ciagle poczucie ze jestem tym gorszym, tym ktory raczej do niczego zwiazanego z relacjami z innymi sie nie nadaje..
Gnebi mnie to od dziecinstwa, nigdy nie mialem dziewczyny, ciekawy jestem jak to moze byc, byc kochanym tak bez powodu.

[ZalatanyMilczek]

Ach te podwarszawskie miasta (i ogólnie rejony stolicy), gdzie ludzie łatwo znajdują prace i szybko (właściwie to za szybko) zakładają rodziny... Zazdrość. Ze wszystkich samotnych jesteś w lepszej sytuacji.

Siema na forum!

[długopis]

Witaj
Przeczytałem co napisałeś. Sporo na forum osób miało w dzieciństwie jakieś złe warunki itp, także nie jesteś tutaj sam (chociaż konkretnie pewnie inaczej wyglądało). U mnie w zasadzie też nie było najfajniej, chociaż całkiem inaczej to wyglądało (gorzej w domu, lepiej w szkole).
Jak widzisz na forum raczej cicho.