Wysłany: 2012-09-08, 12:27 Kulturalny pan... nie szuka
Halo Warszawa, tu Poznań. Straszna tu stypa, w dodatku suto zakrapiana, kolejne roczniki studentów nudnieją, ścieżka każdej grupy o którą się zahaczyłem wahała się między snobskimi teatrami a smętnymi barami, na roku nie ma już nawet nikogo kto słucha docenianych przeze mnie zespołów. Spojrzałem niedawno wstecz i stwierdziłem że straszny ze mnie samotnik, nawet nie wiem czy z wyboru.
Charakter mam dosyć twardy, nie chlipię po kątach, i nawet trochę się cieszę że jestem jakby w elicie, tym bardziej że kierunek na którym się utrzymuję opustoszał (a kto został ten cichy i zapracowany), ale ma to i swoją drugą stronę. Poczułem się bardzo ostro wyizolowany. Starzy kumple wyprowadzili się, studiują dwa kierunki, lub jeden ale zaocznie (z tendencją do rezygnacji i skupienia tylko na życiu zawodowym). Więc zostały tylko imprezy gdzie pije się na umór z przypadkową zbieraniną bo nikt nie ma wspólnych tematów. Lub Internet.
I tu się zaczyna moje "lubię ciężką fantastykę, ale nie jestem hardkorowym fanem, słucham dużo tripowej, ale równocześnie dosyć tradycyjnej muzy, lubię też trochę połazić lub coś oblecieć, jakieś nowe rzeczy w których jestem ciągle głupi, bom całkiem otwarty facet", dodaj czy usuń co Ci się podoba bądź nie (czyt. udowodnij mi że jest coś fajniejszego ;P) i masz już swojego forumowego niby-znajomego.
Jak czytam co napisałeś, to myślę, że jeśli chodzi o studia to u mnie dość podobnie.
Mam znajomych co bawią się nawet w 3 kierunki (nie pytajcie mnie jak to możliwe, bo nie wiem:p). Większość odsuwa wszystko na bok i leci po schodkach, które nazywają schodkami kariery.
Wszyscy albo kujony albo imprezowicze. Zdarzają sie też i dobre dusze, ale dla odmiany te osoby cały czas muszę ogarniać. Totalny niedosyt kontaktów międzyludzkich. Być może nie byłoby tak źle gdybym nie pracowała. I chodziła na uczelnię o niższym prestiżu.
Poprzedni rok był skrajną katastrofą. W tym postanowiłam wracam do hobby i tym oto sposobem, również będę się kwalifikować do tej większej grupy, którą krytykuję.
I jak tu żyć?
Mam znajomych co bawią się nawet w 3 kierunki (nie pytajcie mnie jak to możliwe, bo nie wiem:p). Większość odsuwa wszystko na bok i leci po schodkach, które nazywają schodkami kariery.
Wszyscy albo kujony albo imprezowicze
Nauczyłem się nie przeszkadzać dwukierunkowcowi z którym przyjaźniłem się od pierwszej klasy podstawówki - co kilka sekund patrzył na zegarek (co strasznie deprymuje), oczywiście można się było jeszcze umówić w wolne, tyle że gościu już nie jest wolny bo ma dziewczynę i powinien ją wreszcie porządnie poznać. A na drugim biegunie kolega zaoczny który oleje trochę zajęć bo chce gdzieś ze mną skoczyć - i wtedy czuję się winny (choć wiem że i tak by się wyrwał, jak nie do mnie, to na papierosa pod kiosk).
Oczywiście są jeszcze Ci co nie kują i nie pracują, i też wiem dokładnie o co Ci chodzi - u nas akurat wiele z typowo hobbystycznych zabaw podsuwał nam prymus, i choć wszyscy koncentrowaliśmy się przed sesją to coś mało nas zostało, a pomimo tego nie przeszło nam. Jedyne co mam aktualnie na swą obronę to to że nie pojechałem na Grunwald ani na letnisko, bo profesor może mnie wezwać na obronę pracy (wcale nie dyplomowej... a i tak galopujemy...), dlatego siedzę w swej bazie stale gotowy (i oczywiście udaję przed sobą że korzystam z sieci głównie w celach edukacyjnych - jak to wygląda właśnie widać).
"tyle że gościu już nie jest wolny bo ma dziewczynę i powinien ją wreszcie porządnie poznać", o rety rozwalił mnie ten tekst:)
Ja też myślę, o wzięciu 2 kierunku. Tylko czasem mam konsternację; czy potrzebuję kolejnego świstka? Znowu jakiś certyfikatów. Nie wiem. Wszystko jest takie powalone, a najgorsze jest to, że teraz studia właściwie nic nie dają.
A traci się całą młodość!
Przez to już powoli czuję się stara i przegrana.
Dobra nie zrzędzę, bo wiem że mam bardzo zły dzień.
Kurczę no, przepraszam jeśli Cię trochę przestraszyłem tą wizją ekstremalną dwukierunkowa... To jest tak że akurat on jest takim stereotypem ambitnego inteligenta, który po prostu od dziecka chodzi na różne zajęcia dodatkowe i potem tak wychodzi, że jest omnibusem, masa najnowszej wiedzy wylewa mu się z każdej myśli (typu co do czegoś tam można użyć), ale nie jest pewien czy własna dziewczyna się z nim w czymś zgadza, bo tak rzadko z nią gada. Głupio mi wtedy zajmować mu czas.
Tylko że z drugiej strony... Większość, jeżeli nie cała reszta dwukierunkowców jakich spotkałem jest dosyć zwyczajna, wyróżniają się właśnie tylko tym że mają solidniejszą pamięć, więc nie poświęcają na naukę zbyt wiele czasu. Paradoksalnie taka osoba może być bardziej rozrywkowa niż niejeden leser. Grać w karty gdy reszta zakuwa i nie omijać imprez przed sesją. Ale jak tak się robi to trzeba rzeczywiście dużo pamiętać i mieć tolerancję na przeładowanie informacjami. Musisz sama ocenić czy Ci to służy czy nie.
Pozdrawiam!
Ostatnio zmieniony przez ZalatanyMilczek 2012-09-14, 00:58, w całości zmieniany 1 raz
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach
